Wyruszyły już w drogę
To ich czas
Każda inna tak jak dusze w nas
Lecą wirują lekko w walcu
Zanim spadną kołyszą się w swym tańcu
Dusze nasze to ich siostry
Spadły z nieba niegdyś białe
Zachwycają swym pięknym wzorem
lub drżą zmarznięte, szare i małe
Topnieją ulatują przenikają
a potem niewidzialne
tam skąd przyszły wracają

Podzieliłam swoje serce na części.
Są równe, cztery.
Wzniecać w nich będę płomyki,
kolejno, każdej niedzieli.
Płomień nadziei,
Płomień pokoju,
Płomień radości,
A gdy czwarta zabłyśnie,
Płomieniem miłości,
Połączę wszystkie kawałki na nowo.
Z czterech płomieni
Światło zatrzymam,
By serce znowu biło miarowo.

Chwytasz dzień,
żyjesz chwilą.
Liczy się "tu i teraz".
Tylko "tu" , bo przecież ty wiesz,
że nie ma "tam".
Dobry ciuch, portfel, młodość,
zabawa, lekkość życia, wygoda.
Odpowiedzialność? Cierpienie?
Ominąć, pozbyć się,
to dla wrażliwych głupców.
Żyjesz przecież dla siebie,
nie dla innych - błyskawicznie ci podpowiedzą.
Dzieci? Ograniczają wolność.
No, ale skoro już są.... .
Udawane zainteresowanie,
macierzyństwo z przymusu.
Fikcyjne duchowo sakramenty,
bo wszyscy...
Rodzina do pierwszej stłuczki.
Pozory
Świat pozorów.
Iluzje tworzone na potrzeby własne. Piekło kobiet?

Świst szabel
odwiecznej walki serca z rozumem,
szczególnie dzisiaj donośny jest.
Pytanie tylko, czy rozum to rozum?
A serce? Czy ono zdało z miłości test ?
Czy szable dźwięczą dla niepoznaki,
by udać swej waleczności gest?
Czy zimnym głazem stało się serce,
a rozum dawno skradziony jest?

Mamo,
Twoje ciało należy do Ciebie!
Powiększasz to, czego masz mało,
odsysasz nadmiar, by wyglądało,
doklejasz rzęsy, doczepiasz włosy,
żebra wyjęłaś dla talii osy.
Poprawiasz, maskujesz, zmieniasz kształty,
lecz ja już jestem, to nie żarty!
*************************************
W swoim łonie masz mnie, małego człowieka.
Ja wprawdzie nie wiem, co mnie tu czeka,
lecz jestem, żyje, chcę być kochany.
Mój los zależy od Ciebie - Mamy.
Jeśli nie będę piękny i zdrowy,
jeśli pomylą się chromosomy,
czy [...]

Współcześni nowocześni
z dłońmi w smartfonów kajdanach,
na wygodnej kanapie,
nie pryczy,
z niewidocznymi kulami u nóg
- niewolnicy.
Bez walki, bez oporu.
Jeńcy postępującej technologii,
złodziejki czasu i pełni życia.

Uwielbiam ten czas, gdy słońce jeszcze w bloku startowym promienieje, przesuwając przesłonę nocy.