(....) i znów łopot anielich skrzydeł
przeciął ciężkie od westchnień powietrze
na schodach do gwiazd za dużo piór
by uciec od wieczności
- wyrwać słońce z objęć zimnego piękna

i w kalendarzu miłości zatrzymany czas
dwanaście słów prawdy, dotyk tych samych dni
(...) i pytasz sny
czy moje niebo ma Twoje oczy
z nadzieją co nie zna milczenia
- w nim światy dwa
i drogi dwie niosą jeden krzyż

pod nim Bóg
zostawił klucz

(...) na gałęziach moich myśli
przysiadły Twoje anioły
niepewne czy zostać, czy odlecieć

na skrzydłach nadzieja lśni
...obietnicą poranka i świadkiem nocy
czy...

i w sercu ból zakochanych łąk
w tęsknocie większej niż prawo nieba

i my...
bohaterzy własnego przeznaczenia
w jednym oddechu na życie

...bo czasem to nie ludzie na miłość
ale miłość czeka na ludzi
jak noc - szuka bezpiecznych dróg do dnia

zawieszony oddech między ziemią a niebem
kaleczy usta
wiąże dłonie pod ciężarem chmur

aż...
w zielonych pnączach serca przeleje się łza
budzisz się jeszcze raz i wiesz
że ten świt, co tętni życiem

posłaniec Bożej myśli jest Twoją
Kotwicą - Żeglarzu...

(...) kiedy już nie możesz ufać słowom
w każdej literze czujesz zdradę i fałsz
i telefon milczy zawstydzony

bo numeru brak

zaglądasz do myśli
- a tam nad twoją głową
ktoś postawił krzyż

...zrozum, przebacz, odwróć się, idź...

i nie żałuj tych ptaków, które odfrunęły
kilka piór to jeszcze nie miłość...

każdemu przecież Bóg zapisał kogoś
w testamencie...

.................
z uznaniem i podziwem dla Artura ( Voyage )

czasem chciałaby
usiąść mu na kolanach
tak zwyczajnie
zarzucić ręce na szyję
i pomilczeć z nim o tym
czego nie chcą sobie powiedzieć

czasem do niej tęskni
jak tęskni się do snu
który spełnił się przypadkiem
i zamiast jej dłoni [...]

wiem...
lubisz, kiedy do Ciebie przychodzę
nawet wtedy, gdy Cię nie ma
zostawiam ślad ust na poduszce
a potem Ty nie możesz zasnąć

i wracam znów pod obce niebo
i Twoimi oczami patrzą na mnie obce gwiazdy
i z obcej ziemi uciekają nasze cienie...

by zrozumieć
że to ten czas i to miejsce
te usta i te dłonie...

co splatają się nie spiesząc

w czystą miłość

wybacz, że zbyt długo uczyłam się śmierci

- to Twój anioł rozwiał ją skrzydłami
wybacz, że chciałam być tylko chwilą

(nie)radości słońca i snem księżyca
wybacz, że za wcześnie zostawiłam Cię sobie...

i kilka niepewnych drgnięć serca
życie...

i znów kusisz mnie niepokojącym szeptem świtu

gdy budzisz moje sny nad ranem...

...i znów
tysiące motyli atakuje serce
jakby spadały z chmur małymi aniołami
i szept zamykasz w dłoni
żeby mniej bolało

w gwarze nieba tysiące odmian
jednego pytania i to co drugie
staje się pierwsze
i znów...
myślimy tymi samymi
słowami...

...bo tęsknić to dotykać
nie dotykając

tam, gdzie noc rozsypała gwiazdy
spadamy z chmur małymi aniołami
ubrani tylko w siebie
łamiemy przestrzeń niechcianą

tam dzień śnieżnym pocałunkiem
budzi szepty mową przeznaczenia
- pod obcym słońcem odkrywamy czułość
co swoją świętość przemilczeć musi

tam, jak spłoszony ptak wiję gniazdo
w Twoim sercu

zgorzkniałą rozpaczą pustych rąk
pochyleni nad jakimś nic
szukają miejsc
gdzie usta mają kształt krzyku

pozbawieni piękna, niedotykalni
na kontynencie niepewności śnią
tęsknotą do czystego jutra

tam obcy oddech tak nie boli...

może już czas zacząć żyć

wśród ludzi*

wiem, nie lubisz mojej ciszy
nieobecnością słów znaczę się w tobie
ale kiedy drżę milczącym wtuleniem
wiesz więcej

i kiedy gubię zielone spojrzenie rzęs
układasz mnie w miękkości skrzydeł
odcieniem naszych oczu

znów odwracam czas spóźniony o dotyk
rozebrany z niepewności, lśni

wiem, moje dłonie, twoje usta
i za oknem uczuć tyle miejsc nieodkrytych
ale kiedy myślą wchodzisz we mnie
wychodzę z siebie

tobie naprzeciw

przecież

lubię, kiedy masz mnie dość
i sprężystością słów
unoszą się twoje niebiosa

nierozdzielnością gestów
lśnieniem
tworzą półmrok
spłoszonej ciemności dnia

moje rzęsy, twoje usta
zamykasz monografią błękitu
i dłonie, nie moje, nie twoje
- nasze

lubię ten grzech
między pragnieniem i cenzurą

za dobry na winę szeptów
co rozprawiają między sobą

za późno na zmierzch

mówisz, że tyle spojrzeń
nie mieszczą się
w życiorysie

świat za duży o drzwi
skrzypi nie twoją podłogą

gdzieś spada niebo
raj ukradzionych godzin

strzępy pożyczonych oddechów
zawieszone w lustrze
liczą twoje nic

niby płoniesz
a dłonie ciągle masz puste
życiem

i lęk ubierasz na biało

ze szczęściem

na nie

moje metr sześćdziesiąt
zawijasz
w róż nenufaru
szatą o jeden błękit za dużą

i pytasz
czy pewność nocą ma
białe skrzydła

dłonią opartą
o dźwięk [...]

nawet kiedy rozbijesz słowo
o wiatr, co prosi o wiosnę

gdy pędy wypuści głupota
a pokłon złożysz bólowi
co gra na
skrzypcach obłudy

nie zamykaj okien
sercu

może tam na
chodniku

wspomnień
czeka na ciebie

człowiek

wyjrzyj
______________________

...z drugiego tomiku "blef dla życia"