Nie chodzę już na spacery, znanymi nam ścieżkami. Boję się, że dogoni mnie wspomnienie o Tobie. Ciepło, dotyk, spojrzenie, myśl.

Przyszła wiosna
Zauważyłam prze przypadek
Przysiadła się do mnie
Gdy usiadłam na krawędzi
Krawędzi życia, w którym nie ma Ciebie
Są tylko wszystkie odcienie czerni
Bo kolor przestał mieć znaczenie
Nic nie mówiła
Muskała tylko dłonie
Wschodzącym dywanem
O świcie w nieznanym kolorze
W głąb którego wwiercały się zmarznięte i zgrabiałe ręce
Jakby czekały, że pod tą pwierzchnią połączą się
Z kimś bliskim
Ze śmiercią - bo teraz już tylko ona na mnie czeka

Oddaję się pisaniu
Bo papier wszystko przyjmie
Atrament, tusz i nawet łzy wchłonie
Zostaną tam na zawsze między słowami
Tymi niewypowiedzianymi, głosem rozpaczy
Tymi kłębiącymi się w głowie, buldożerami uczuć
Wylanymi na papier rzygownami duszy
Nim wyda ostatni zgrzyt i trzask
Serce pękające z radości
Bo przyzwyczaiło się do bólu i cierpienia

Dygoczące serce
Zmarznięte ręce
Podkulone palce stóp
Zwinięta w kłębek
Wywiedziona w pole
Skąpana w deszczu łez
Tkwię w obcym miejscu
Nie mam planu B