Rzucone szkło rozlewa się na kawałków tysiące,
Pod stopami rozrywając myśli i tchnienia
Oplatając ciemność - nasz blask istnienia,
Dając nam w dłonie ciężkie, stalowe i kruche bijące,
Sumenia natchnienia toporne wystąpienia.
I choć się zgubiłem, w miejscu stoję jak wół,
Podnosząc litości suchy płatek i dzieląc na pół
Chwile podniosłe co tknięciem cepa upadły,
Zbladły, wzniosły się i zmieniły swój ton,
Gdy zawistni nam wciąż bili w swój dzwon.
Ale obiecuję, naprawdę, odnajdę drogę,
Pociągnę za sobą cały ten glob,
Aby zapłonęły światła nocy,
By serca znów zaczeły bić,
By każdy tu z nas
w ten czas mógł
Sam
Jeden
Pierwszy
Podnieść ręce w górę
I spojrzeć na to niebo,
Na piękne białe chmur obłoki,
Na czerwień słońca zza wzgórz,
Na oblane mleczną mgłą potoki,
Na niebieskie fale tych mórz...

Tylko pomóż.