Boję się samej siebie, gdy odczuwam. Boję się, że mam za mało siły, aby musnąć Twoją obecność choćby opuszkami palców. Paradoksalnie - boję się własnego strachu. Twoje istnienie mnie pociesza.

Nawet ból jest teraz słodyczą. Jakaż ze mnie rozczulona sadomasochistka. Kocham Cię. Ni mniej, ni więcej.

Echo Twoich kroków jest jak chłodny deszcz spadający na pustynną spiekotę.

Miłości nie można wypalić i zamienić w kupkę popiołu. Miłość się nie pali.

ktoś pozbierał kawałki potłuczonej nadziei
ktoś klepnął po plecach
z krzywym wszystkowiedzącym uśmieszkiem
ktoś umarł
i coś we mnie
umarło