Poznajemy, zaczynamy lubić w końcu zaczynamy kochać. Z czasem z różnych powodów okazuje się, ze ta miłość nie była dla nas, że nie możemy być z osobą, którą tak bardzo kochamy. Przychodzi smutek, żal, łzy, cierpienie... Gdy ktoś nas pociesza, nie dociera to do nas, jeszcze bardziej popadamy w nasze rozżalenie, że nie ma już obok nas naszej Miłości. A czy ktoś z nas próbował się cieszyć po rozstaniu..? Ja nigdy. Zawsze smutek... Do dziś! Zrozumiałam, że nie możemy mieć wszystkiego, a to, że spotkałam Go na swojej drodze, to błogosławieństwo. Mimo że nigdy z Nim nie będę, to cieszę się, że Go poznałam, że stałam się częścią Jego życia, choć na chwilkę. Mimo łez, które jeszcze wczoraj spływały po policzkach cieszę się, bo BYŁ! I zawsze już będzie w moim sercu, jak i ja w Jego! Wiem, że takie myślenie nie jest łatwe, ale spróbujmy, bo ta radość, którą teraz odczuwam jest niepowtarzalna!!
Nie płaczmy po stracie kogoś, cieszmy się, że mogliśmy Go poznać!

Nadzieja, że ma się jeszcze nadzieję czy świadomość, że się ją już straciło? Co lepsze?

PRZYJACIELU

Jeśli kiedykolwiek odwrócę się bez słowa,
nie pytaj dokąd idę, lecz podążaj za mną ...
Kiedy upadnę na ziemię,
nie pytaj czy dam radę wstać, lecz wyciągnij rękę ...
Jeśli kiedyś zniknę bez śladu,
nie szukaj mnie - wrócę do Ciebie...
Kiedy zobaczysz łzy na mojej twarzy,
nie pytaj co się stało - płacz razem ze mną ...
Jeśli zwątpię w cokolwiek,
nie pocieszaj mnie pustymi słowami - poprostu bądź przy mnie ...
Gdy umrę...
nie rozpaczaj, że już mnie nie ma - pamiętaj, że byłam
i uśmiechnij się na myśl, że spotkałeś mnie na swojej drodze ...

Jesli któregos dnia poczujesz, że chce Ci się płakać. Zadzwoń do mnie... Nie obiecuję, że Cię rozbawię, ale mogę płakać razem z Toba... Jesli któregos dnia zapragniesz uciec, nie bój się do mnie zadzwonić... Nie obiecuję, że Cię zatrzymam, ale mogę pobiec z Toba... Jesli któregos dnia nie będziesz chciał nikogo słuchać. Zadzwoń do mnie. Obiecuję być wtedy z Toba i obiecuję być cicho... Ale jesli któregos dnia zadzwonisz i nikt nie odbierze... Przybiegnij do mnie bardzo szybko. Mogę Cię wtedy potrzebowac ...

XXI wiek...era miniaturyzacji. Dziwne, że najszybciej człowiek zminiaturyzował własną wartość, znaczenia uczuć takich jak miłość, przyjaźń. "Bóg, honor, ojczyzna" zostały tak zmniejszone, że praktycznie niezauważalne... Co dalej? Co następne?

Mowi:jesteś egoistką, bo nie chcesz podzielić sie ze mną swoim smutkiem. Kim w takim razie On jest, skoro nie chciał podzielić sie radością...;(

Moje serce krzyczy, moja dusza płacze...Tylko przyjeciele potrafią doprowadzić do takiego stanu:(

Proszę, dziękuję, przepraszam... trzy proste słowa..., a ludziom używanie ich przychodzi z tak wielkim trudem...

Ludzie nauczyli się narzekać, a nie próbują spojrzeć na to "monotonne" i "złe" zycie z drugiej strony... budzę się, otwieram oczy, widzę!! Czy to nie jest wystarczający powód, by powiedzieć, że życie jest piękne?

Kiedy nikogo nie będzie i pomyslisz, że nikomu nie zależy. Kiedy cały swiat opowie się przeciwko Tobie i poczujesz się osamotniony. Ja będę obok Kiedy ten na kim najbardziej Ci zależy, nie będzie dbał o Ciebie. Kiedy ten, komu dasz swoje serce, rzuci Ci je w twarz. Ja będę obok Kiedy osoba, której zaufałes zdradzi Cię. Kiedy ten, z którym dzielisz wszystkie myśli i tajemnice, nie będzie pamiętał nawet o Twoich urodzinach. Ja będę obok Kiedy wszystko, czego będziesz potrzebował, to ktos, kto Cię wysłucha. Kiedy [...]

Cóż z tego, że mamy rozum i wolną wolę skoro strach przed utratą, tego co mamy w zamian za coś nowego, lepszego nie pozwala nam działać.

Dlaczego ramy wychowania, tak często czynią nas nieszczęśliwymi?? Dlaczego boimy się zrobić krok wykraczający poza te ramy, a czyniący nas najszczęśliwszymi ludźmi na świecie?? Dlaczego sami skazujemy się na smutek i niedosyt w życiu?? Istnieje tak wiele pytań, na które nie znam odpowiedzi…

Ludzie mówią - bądź szczery, tylko szczerością możesz coś zyskać..., ale będziesz szczery, to powiedzą Ci, że jesteś bezczelny!! Dziwny jest ten świat!!

Przyjmować porażkę i niepowodzenie, tak jak wygraną. Nie bać się łez, tak jak nie boimy się śmiechu. Umieć dawać siebie i swoją pomocną dłoń, tak jak umiemy brać i korzystać z pomocy. To wszystko, to największa sztuka, jaką człowiek możę posiąść!

-Uśmiechnij się! Przecież to jest tylko jeden maleńki smutek, a Ty masz ogromny powód do radości!!
-Jaki?
-Żyjesz...
Dziękuję;*