Jest tyle jasnych dróg
obcych śladom naszych stóp
i tyle oaz cienia
próżnych naszego spocznienia
tyle kwiatów twych łąk
nietkniętych pieszczotą rąk
tyle ogrodów snów
gdzie nie spotkam cię już
i tyle samotnych gwiazd
nie dokochanych choć raz...
W mlecznej drodze mych straconych dni
świecisz najjaśniej z nich.

Ptakom niebieskim skromne dary
cienistych przestworów zielonej kotary
pąsowe perły zagubione w leśni
słodkie naręcza dzikich czereśni.

W rosach kwitnące przebiciennym kwiatem
owoce późnego przebudzenia wiosny latem
śpiewem listowia sny ukołysane
wietrzną pieszczotą dni nieprzespane.

Sieroce dzieci słońca w leśnej głuszy
cień los ich żałobnie jeno wzruszy
usta zwilżone w ich słodkim odmęcie
gwiazdą rozbłysną na nieb firmamencie.

Z najgłębszej snów życia ciemni
zbudzisz się jawą jasnej bez tajemni
słodszą niż rajski owoc w ogrodów śnie
gdy smakiem wspomnień wrócą leśne czereśnie.

Żar studzący chłód mroku
ciepły cień mroźnego światła
pokój gwiazd w domu nocy
tulipani zaułek utuleń
wonne imiona bezimiennych bzów
pora poranionych poranków
jesienne liście nie napisanych listów
morze litośnych umorzeń
mżawka jasnych chwil
żonkile nierozkwitłych marzeń
lica kamiennych ulic....
Nie nazwane prosi o gest słowa...
Po miłuj się garścią pyłu
poeto.

Gdy kiedyś nie wszystek umrę
złóżcie mnie w papierową trumnę
papier będzie pośmiertnym mieszkaniem
tej reszty, co ze mnie zostanie.

Jeno słów pozostaną kości
gdy reszta przeminie w nicości
i nimi me ciało się stanie
gdy z ciała popiół zostanie.

I będę czekał zbawienia
w wierszach pamięcią wskrzeszenia
bo wtedy nie wszystek umrę
gdy otworzy ktoś mą trumnę.

I myśli ożywi skupienia oddechem
ze słów pisanych życia pośpiechem
to będzie z martwych powstanie
tej reszty, co ze mnie zostanie.

Aksamitem dotyku ciszy
jasnych dłoni milczenia
przytulam twą nieobecność.
Tętniąca podziemnym nurtem
rzeka nie wypowiedzianych słów
drąży skałę mego wnętrza
grotą tęsknoty.
Witraże marzeń zakwitły
światłem twego szeptu
w wyśnioną łąkę obrazów.
Niebo jest źrenicą twych oczu [...]

Szukam ku tobie słów
świetlistej ulicy snów
wśród niej ujrzę cię znów
ubraną w zapach bzów

Chcę cię kwieciście wysłowić
płatkami liter zdobić
żebyś pachniała szeptem
w łupinie życia izdebce.

Słowa ulepię z ciszy
i tylko ty je usłyszysz
całą tęsknicę w nie włożę
wsłuchaniem mi dopomożesz.

I gdy tak ciebie ustroję
przebaczysz milczenia znoje
i zostaniemy znów sami
pachnący szeptanymi słowami.

Z szeptu stworzymy mieszkanie
i słowo ciałem się stanie
komunią złączeni słów
w świetlistej ulicy snów.

Ciułacze żniwa siewcy na ściernisku życia:
pusty kłos pszeniczny martwego ciała.
Niebieskie ptaki nie sieją, a zbiorą jego ziarna.

pomięłaś niedbale nie przeczytane stronice ciszy
dotykiem zimnych dłoni milczenia
w porozrzucane fragmenty niedopowiedzeń
chabrowym całunem posępnieje twarz nieba wspomnień
zakryta obłocznym welonem wędrownych chmur
ulotnych w niebyt przekwitłych bezowocnie dni
czas przekracza kolejne granice oddalenia
przyłączając nowe ziemie do królestwa samotności
mrocznym piaskiem czekania pustynnieją
oazy światła
ziemia nadziei porasta kwieciem ciernistego żalu
rozsiewając w powietrzu kłujący opar
zbrązowiałego przekwitem trupa zieleni
w cienistej gęstwinie myśli szukam jednej iskry
twego słowa, by podpalić pamięć
w granitową jasność zimnego zapomnienia
co spali motyle skrzydła nocy
popiołami urzyźnię zeszyty ciszy
z bujną trawą soczystej świeżości nowych słów
pisanych już nie do siebie
tylko pomóż mi spopielić wczoraj
jedną iskrą pożegnania jutra.