niewiele tego by ocaleć
gdy chwila gasi chwilę
ogniem nie może być płomień zwycięstwa
garścią piasku udawać pustynię
tyle może pamięć
tańcem zerwanego liścia na wietrze
twe słowa
jakby życie było im tylko ścieżką wiatru
w jesień
ucichniesz nie dokończonym szeptem
jak nuta co nie zdążyła stać się dźwiękiem
gdy chłód kosi róże
w rozkwicie pozostawia tylko kolce
naucz się odejść
bo piękno umiera wcześnie
łuna ziszczonych gwiazd
wskaże ci drogę
niewiele tego by ocaleć inaczej
niż tańcem światła na wietrze
w czerwień zmierzchem
jak nie dokończonym wierszem
w ciszę

Co z tobą odejdzie?
zachody smutku
żegnane światłem o poranku?
wiara w ciszę
głoszona szeptem ciemności
w bezsenną noc na skraju gwiazd?
ulotna tęsknota
niesiona w jesień
podniebnymi ścieżkami ikarowych skrzydeł?
wiosny czekania
ucichłe w zieleń pielgrzymką powrotów [...]

Śmierci potrzeba bezchmurnej ciszy
by objąć mrokiem aż po samotność
zmierzchy jej bezgwiezdne
poranki bez rosy światła
popiołem zbielałe zimy
pociemniałe rozstaniem jesienie
wiosny milknące zapomnieniem
ulotnością przekwitłe lata
wskazówki czasu bezsilne
przemijaniem w wieczność umilkłe
tylko bezruch gna na oślep [...]

Do winy nie potrzeba im wiele
wystarcza brak siebie
spowiedź bez słów rozgrzeszają w sobie
dotykiem
przebaczają ciepłem spojrzeń
modlą się do siebie
z ust do ust litanią westchnień
w pacierzach ciszą warg
świątynią im w żar dojrzała namiętność
przebóstwieniem ciał w ofiarne ołtarze
oddania się sobie nawzajem [...]