aforystokrata

Nie masz czym się chwalić, gdy prawda leży po twojej stronie, bo oznacza to tylko tyle, że nie pomogłeś jej się podnieść.

Marzenia i wspomnienia są w nas dymem i popiołem tego samego ognia, który jeszcze albo już jest zbyt daleki, by się nim ogrzać.

Wspomnieniami tylko to można w życiu wskrzesić, co niepamięcią można w nim uśmiercić.

Ten staje się w życiu naprawdę wolnym człowiekiem, kto do tego, by nie być w nim samotnym nie potrzebuje nikogo więcej prócz siebie.

Wspomnienia są nie bardziej wskrzeszaniem przeszłości niż bladość jest opalenizną księżycowych nocy.

Lustra są po to, aby też mogli z wzajemnością od pierwszego wejrzenia w kimś zakochać się ci, na których nikt nie patrzy.

Słowa są potrzebne tym, którzy milczą w obcych sobie językach, stąd nikomu bardziej nie jest potrzebne współmilczenie niż tym, którzy rozumieją się bez słów.

Dla prawdziwego literata większym zaszczytem jest to, że panie go czytują, niż to, że z nim szczytują.

Niewiele wie o Polakach i jeszcze mniej o kobietach ten, kto wierzy, że wystarczy kilka rozbiorów, by skutecznie dokonać ich zaboru.

W tłumie zawsze będziesz emigrantem, gdy wolność jest twą ojczyzną.

Najjaśniejszą z gwiazd nocy wspomnień jest tlący się wciąż w nas umarłej miłości zimny płomień.

Z góry dziękuję wszystkim darczyńcom za najzjadliwszą krytykę i brak polubień, bo dzięki waszej hojności ma droga do doskonałości prędko się nie skończy.