aforystokrata

Tyle o miłości może wiedzieć ten, kto nie był nigdy samotny ile o poranku może wiedzieć ten, kto nie przeżył jeszcze żadnej nocy.

Będziesz potrzebował wielu żyć do tego, by mieć niewiele szczęścia, gdy rozkosz to twa jedyna jego nauczycielka.

Ileż dalej odeszło by to, co już nie powróci, gdyby na drogach życia noc i sen prowadziły nas w tą samą stronę, co jawa i dzień.

Tylko śmierć jest drogą powrotu z emigracji dla tych, którzy prócz wspomnień nie mają już w swym życiu innej ojczyzny.

Życie jest walką, którą w końcu przegrasz na pewno, gdy chcesz stać się tu kimś więcej, niż pyrrusowym jej zwycięzcą.

O szybkości rozprzestrzeniania się każdej epidemii bardziej niż liczba zarażonych świadczy to, jak wielka liczba ludzi zdrowych infekuje się nawzajem wirusem mizantropii.

Ludzka pamięć może być w świecie dla człowieka nie większą pociechą niż dla drzewa to, że nie wyrwą go kiedyś z korzeniami, lecz zetną.

Bluźnierstwo przestaje być grzechem tam, gdzie nieszczęście staje się człowiekowi jego przeznaczeniem.

Jeśli rozkosz jest rajem ziemskiego zbawienia, to kobieta jest odźwierną tego nieba.

Gdy człowiek traci to, co w życiu kocha marzenia prowadzą go do wczoraj a wspomnienia do jutra.

Czego miłość jest początkiem śmierć nigdy nie może być końcem, lecz zawsze tylko dopełnieniem.

Wtedy twe życie do końca już będzie traciło sens, gdy żyjesz już tylko po to, żeby jak najdłużej nie umrzeć.

Wśród tłumu egoistów, którzy są sami sobie jedynym w życiu celem, samobójcy są garstką tych, co mają w sobie dość odwagi, aby przestać w końcu strzelać tylko ślepakami.

Jeśli wierzysz w wieczność i nieodmienność prawdy przez żadne przypadki, to czemu wobec niej używasz ...deklinacji?