Ileż wolniej osypywał by się nam piasek w klepsydrze gdybyśmy z każdego dnia mogli w swej pamięci ocalić choć jedną chwilę.

Miłość staje się prozą pustych słów, gdy twe milczenie nie stanie się poezją tego, czego nie możesz nimi powiedzieć.

Im więcej potrzeba ci słów by kogoś usłyszeć, tym bardziej nań głuchniesz.

Gdy wierzysz w słońce tylko jednej prawdy, to tak jakbyś chciał widzieć barwy kosztem ślepoty na gwiazdy.

Tyle samo wiesz o śmierci, gdy jest ona dla ciebie tylko brakiem życia, ile o księżycu i gwiazdach wie ten, dla kogo noc jest tylko brakiem słońca.

Marzenia z każdym swym kolejnym powrotem stają się coraz dalszą ucieczką w tęsknotę.

Ileż mniej było by w życiu rozczarowań, gdybyśmy częściej sypiali z tymi, którym ufamy niż ufali tym, z którymi sypiamy.

Tylko miłością można wejść w czyjąś ciszę tak daleko, że granica między życiem a śmiercią staje się już tylko źdźbłem trawy pisaną na wodzie przeźroczystą kreską.

Wtedy namiętność staje się miłością, gdy bardziej pragniesz się komuś oddać niż go posiąść

Gdyby prawda była światłem, to w ludzkiej duszy było by jej nie więcej, niż na niebie rozświetlonym gwiezdnym firmamentem.

Im bardziej twe życie ma sens, tym mniejszą tragedią staje się dla ciebie śmierć.

Ten ma duszę prawdziwego bohatera, kto mając do wyboru; zwycięstwo śmierci albo śmierć zwycięstwa bez wahania wybiera pierwsze z nich.

Dopiero wtedy człowiek naprawdę dojrzeje, gdy pojmie, że świty i zmierzchy płoną w życiu tą samą czerwienią o porankach nadziei i w wieczorach tęsknoty.

Gdy nieliczni zmienią w twym świecie wszystko, to dowiesz się czym jest miłość, gdy liczni nie zmienią w nim niczego, to dowiesz się czym jest samotność.