Spotkasz ją wpół drogi
między tęsknotą a spełnieniem
ciszę nieobecnych po sobie
dalszą niż najdalsze milczenie
głębszą niż ciemność we mgle
gościńcom chmur bardziej ulotną
otwierającą nieba kluczem wędrownych ptaków
tylko jesieniom nigdy wiosnom
tylko zachodom nie porankom
gdzie milczeniem spotykasz prawdę
gubiąc ją w słowach [...]

Światu nie potrzebne słowa
umiera się w czynach
słowa ranią powierzchownie
tylko do łez
barwą świata bardziej krew
niż przezroczystość
Nikt nie narodził się w słowach
ból jest narodzin matką
zbyt pospiesznym echem mowa
by narodzić się bólem istnienia
Zadufanym być cieniem trawy [...]

Obejmij ją kolanami
bliski piersiom ufnością niemowlęcia
ona wybaczy twój głód
ciszą tak miękką
jak pługiem poraniony czarnoziem
Nie rzucaj jej słów na wiatr
zerwany latawiec ucieka nie prowadzi
nicią babiego lata twój sens
przetną ją skrzydła ważki
nawet nie nożyce bólu
swym ostrzem [...]

Nie będę się spieszył kochać
Mistrzu Janie
pośpiech kukułczym gniazdem
pisklęciu miłości
uczyłeś tak wiele
jasnym uśmiechem smutku
a zapamiętany ci tylko
"pośpiech i miłość"
dziwnych ludzi
co bardziej kochają się spieszyć
niż spieszą się kochać [...]

Naucz mnie słuchać
by czekanym wędrowcem
powitać twe milczenie
zamiast siebie w sobie
sumieniem
Naucz mnie patrzeć
by oczy bardziej wierzyły
cichemu światłu twych najdalszych gwiazd
niż ślepym krzykom bliskich słońc
Naucz mnie czuć
by zgubionej mrówce [...]

Prawda nie mieszka w rymach
a nawet nie sama
bo samotność może być tylko niczyja
jeśli ma być prawdziwa
nawet samotni się łudzą
że ich domem samotność
bo naprawdę mieszkają
tylko sami z sobą
a chcieli by tak bardzo
mieszkać razem z prawdą
choć "z samym sobą" i "z prawdą" [...]

Kamienną ciszą
tym samym "amen" błogosławią
nie dokończonym modlitwom i bluźnierstwom
jej fale
wbrew mostom nawrócenia i brodom apostazji
komunią tej samej głębi
łącząc brzegi wiary i zwątpienia
przeciw ludzkim drogowskazom
od zapomnianych źródeł
ku nie znanym ujściom
czyniąc ich nieba i piekła
tylko powierzchnią luster i mułem dna
bo jej woda jednako słodka
tym co litośnie gasi pożar ich pragnienia
i tym co zachłannie odbiera ostatni łyk powietrza
spragnionych kusząc
"wszystko po raz pierwszy"
tonących pocieszając
"nic dwa razy".

wchodzi bez pukania
choć słyszysz bólem jej kroki
zna adres każdego
choć nikt nie zna jej adresu
nie otworzy gdy pukasz
choć słyszy kroki twego bólu
możesz wyważyć drzwi
choć nie wiesz kogo spotkasz
nie spotkasz jej długo
choć długo po niej nie spotkasz nikogo
na pewno o tobie nie zapomni [...]

Tylko raz cień
zmęczenie uczyni chłodem
tak lekkie
jeden raz światłość
łzy chustą tęczy otrze
niebu tak miłosiernie
raz jeden łąka
tak rozmarzy ciemność
wonną siana nowiną
że raz tylko umarli uwierzą
nie trawom lecz ciałom
w swą śmiertelność
i zasną tylko jeden raz
śniąc cienie tęcze i łąki
tak lekko miłosiernie i wonnie
że nikt nigdy nie śnił
tak na zawsze
że tylko jeden raz
można powrócić
aż tak...