Kolory nieba twych oczu
błękitnieją szczęściem
od poranku uśmiechów
wbrew niepogodom
malują przechodniom radością
ścieżki przypadkowo spotykanych spojrzeń
rozkwitając codziennym szarówkom
świeżym słońcem
prosto od wiosny
na wskroś smutkom
drogom zieleni naprzeciw [...]

Barwy nocy nie szepczą jeszcze
chłodem pożegnania
wciąż chcesz iść dalej
po gwiezdne runo
dalekich nadziei
choćby mleczną drogą
łun gorejących perseid
co roszą szkło ciemności
złotym deszczem poranka
bo jutro zaczyna się czekaniem
wpół nocy
na długo nim świt zbudzi
motyle skrzydła powiek
na powitanie łąkom młodych barw
by z listka na listek
rozpocząć wędrówkę spojrzeń
gdy wczoraj stanie się tylko wypalonym księżycem
w błękicie wspomnień
a dziś z chwili na chwilę
rozpocznie słońcem
godowy taniec ptasim szczebiotem wiosny
ku zenitom spełnień
południa rozkwitłej oczom
zieleni radości.

niewiele tego by ocaleć
gdy chwila gasi chwilę
ogniem nie może być płomień zwycięstwa
garścią piasku udawać pustynię
tyle może pamięć
tańcem zerwanego liścia na wietrze
twe słowa
jakby życie było im tylko ścieżką wiatru
w jesień
ucichniesz nie dokończonym szeptem
jak nuta co nie zdążyła stać się dźwiękiem
gdy chłód kosi róże
w rozkwicie pozostawia tylko kolce
naucz się odejść
bo piękno umiera wcześnie
łuna ziszczonych gwiazd
wskaże ci drogę
niewiele tego by ocaleć inaczej
niż tańcem światła na wietrze
w czerwień zmierzchem
jak nie dokończonym wierszem
w ciszę