Bez miłości z całego błękitu nieba ludzkiego szczęścia pozostają człowiekowi już tylko krótkie poranki nadziei i długie wieczory tęsknoty.

Im bardziej dojrzały z ciebie człowiek, tym wcześniej jesteś w życiu gotowy na to, by odejść.

Ileż rzadziej w swym szczęściu człowiek odwracał by wzrok od innych, gdyby najpierw w swym życiu był samotny, a dopiero później stawał się w nim szczęśliwy.

Nie poznał jeszcze prawdziwej samotności ten kto nie wie, że od strachu przed śmiercią silniejszy może być lęk przed życiem.

Kto naprawdę kocha życie, ten potrafi wybaczyć mu nawet to, że kiedyś na pewno odejdzie.

Gdy nie masz w życiu wątpliwości oznacza to, że w walce z samym sobą obie strony już żadnych jeńców nie biorą.

Nie dowiesz się czym jest prawdziwe szczęście, póki twe oczy nie staną się lustrem, w którym inny człowiek mógł by odnaleźć swój uśmiech.

Gdyby dojrzałość była książką, to najdłuższym z jej rozdziałów była by ludzka samotność.

Jesień życia zaczyna się tam, gdzie zapomnienie o szczęściu staje się szczęściem zapomnienia.

Nikt nie wie tego lepiej, jak wielkim w życiu szczęściem jest niewiedza niż ci, dla których prawda jest tylko dobra i piękna.

Z miłością jest jak z horyzontem: ich granicą jest twój brak sił a nie to, że nie masz już dalej dokąd iść.

Ileż wolniej osypywał by się nam piasek w klepsydrze gdybyśmy z każdego dnia mogli w swej pamięci ocalić choć jedną chwilę.

Miłość staje się prozą pustych słów, gdy twe milczenie nie stanie się poezją tego, czego nie możesz nimi powiedzieć.