Wzrok zastygł w powietrzu,
rześkość bez chłodu.
Wszystko ustaje,
nic nie ma wokół.
Cel obrał wygodny,
bajecznie skupiony.
Nie drgnie,
nie ruszy,
doskonały spokój.
Przejrzystość jak strumień
przez umysł spływa.
Nic nie zakłóca,
przestrzeń się rozmywa.
Wsłuchany w swój oddech,
myśli na bok spycha.
Powieki przymyka,
nastaje cisza.
Z pozoru nicość,
jednak cudownie żywa.
Bezpieczne światło
do cna przeszywa.
Kojąco wypełnia,
jednością rozkwita.
Duch świadomości
w harmonii pływa.
Zerwana kurtyna
świat nowy odkrywa.
Tu myśl jest sprawcza,
swych pragnień kraina.
Emocje silniejsze,
są zmysły mocniejsze.
I pamięć odżywa
to najistotniejsze.
Teraz już czujesz,
rozumiesz gdzie jesteś.
Lecz krucha kraina,
jej stabilność burzliwa.
Brak stałych proporcji.
Klucz to kontrola
w świecie żywych emocji.
Nie jesteś tu sam,
ktoś z boku cię wita.
Mówi do ciebie,
na chwilę przystygasz.
Więź czujesz niezwykłą,
jakbyś znał od zawsze.
Pragniesz objąć,
przytulić,
to takie realne.
W dłoń chwytasz przedmioty.
Smakujesz,
dotykasz.
Wszystko tak żywe,
to materia czy miraż?
Nie ma tu granic,
czas nie upływa
I śmierci tu nie ma,
tajemnice odkrywasz.
Rzeczywistość prawdą
i fikcją jest w połowie.
Czy to dzieje się tylko
w mej głowie?
Czy może poza
też istnieć może?
Gdy duszę uwolnisz -
bogactwo sfer stanie otworem.
Może więc śmierć nie końcem jest,
lecz właśnie powrotem.
Świadomość jest wieczna,
lecz tu amnezja.
W swym czasie zrozumiesz,
swe wnioski wysuniesz.
Duchowe wędrówki,
gdy umysł czyściutki.
Ze źródłem się spajasz.
To koi,
wzbogaca.
Wiedzy łyk budzi,
miłością napaja.
Uniwersalny tlen
dla duszy i ciała.
