Chrzan. Ponoć najlepiej smakuje w czasie Świąt Bożego Narodzenia, więc od pokoleń stanowi w naszym domu dodatek do tradycyjnych potraw. Tak było też w czasach, gdy moja babcia była jeszcze małą dziewczynką i w czasie świąt odwiedził ich wujek. Czas mijał na wspólnym biesiadowaniu, rozmowach i żartach. Lecz w pewnym momencie wszyscy zamarli i nie bardzo wiedzieli co począć, gdy ów starszy pan nałożył sobie na talerz pokaźny piernik, a na wierzch kopiastą łyżkę chrzanu i jak gdyby nigdy nic sięgnął po sztućce i podjął daremną próbę odkrojenia kawałka piernika. Okazało się, że wujek zapomniał okularów i piernik przypominał mu kształtem kotlet, który dopiero co skończył konsumować i w swym mniemaniu sięgnął po dokładkę. Choć od tego świątecznego faux pas minął niemal wiek, zawsze gdy na stole pojawia się chrzan opowiadam tę anegdotę, która tylko z pozoru jest zabawna lecz w istocie zawsze tak zwyczajnie po ludzku żal mi tego starszego pana.

Co rok, witam grudzień ze smutkiem mych wspomnień. Ubierając choinkę, jestem tą samą czteroletnią dziewczynką, której mówiono, ze robi to źle. Witam Cię grudniu ze smutkiem i melancholią. Witam Cię z żalem i bezsilnością. Minęło tyle lat, a ja nadal próbuje prostować swe kolana. Nowy Rok to otchłań, która budzi we mnie nadzieje. Nadzieje na wiarę, że kiedyś w siebie uwierzę.

Mój dziewięcioletni brat słyszał w szkole plotki, że Mikołaj nie istnieje. Zwrócił się więc do mojego taty z trudnym pytaniem, by ten powiedział mu prawdę o Mikołaju.

Mój tato, nieprzygotowany na to pytanie uznał, że brat jest na tyle duży, że można wyznać mu prawdę o Mikołaju. Przyznał, że to rodzice kupili jego najnowszą grę na Nintendo.

"Naprawdę?" powiedział mój brat. - Powinieneś był pozwolić Mikołajowi to przynieść. W ten sposób byłaby za darmo. "

Zawsze na wigilię moja mama opowiadała nam historię ze swojej młodości. Otóż w latach sześćdziesiątych moja mama była jeszcze panienką i mieszkała na wsi. Był taki zwyczaj, żeby po wigilii wziąć do buzi łyżkę kutii i nie zjadając jej, podejść pod okna sąsiadów i usłyszeć pierwsze zdanie. Jeśli np. gospodyni krzyknęła np. do dzieci: "usiądź", "uspokój się" to znaczyło, że w następnym roku ta podsłuchująca nie wyjdzie za mąż, a jeżeli usłyszałby "idź", "przynieś" to oznaczało, że w ciągu roku zostanie mężatką. Mojej mamy już nie ma, ale teraz ja swojej wnuczce opowiadam tę historię.

Grudzień, niedzielny, zimowy i bardzo mroźny poranek. Moje miasto spało.
Wracałam z dyżuru do domu. Wczoraj, ulica tętniła życiem, dzisiaj jakby zamarła.
Wojna, szeptali nieliczni przechodnie, spieszyli się gdzieś, może do domu też wracali, a może szli do kościoła (dzwony milczały).
Mijałam uzbrojone wojskowe patrole. W tej ciszy słyszałam pod ich butami trzeszczący śnieg.

Domy w bieli, takie same jak wczoraj, a jakby inne?

Pod blokiem spotkałam sąsiadkę z psem, który szczekał radośnie na powitanie, a dzisiaj stracił głos.
Podszedł do nas… Bronek, osiedlowy menel.

— Panie kochane, koniec świata, piwa zabrakło, a ja mam Saharę w gębie — rzucił zachrypniętym głosem. — Byłem u Makrelki na Sienkiewicza, ale sklep zamknięty na cztery spusty. Pustką wieje. Wojna, wojną, ale żeby piwa brakło?… Cholera jasna!

Chwilę jeszcze coś mamrotał i odszedł.
Takiemu to dobrze. – Uśmiechnęłam się.

Miasto powoli budziło się do życia… tylko piwa zabrakło.

Był wieczór sylwestrowy 2010. Siedziałam w pociągu relacji Kraków-Warszawa leniwie zmierzającym ku stolicy. Obserwowałam zimowy krajobraz za oknem zastanawiając się jak będzie wyglądać ten Sylwester. Nagle pociąg zaczął zwalniać by po chwili stanąć całkowicie. Awaria. Utknęliśmy na dobre w szczerym polu. Zaczęłam rozmawiać z moim współpasażerem. I tak przegadaliśmy godziny do ponownego uruchomienia pociągu. Dziś ten chłopak jest moim mężem i niedługo będziemy świętować kolejną rocznicę ślubu.

- Mamo, mamo, koza się zniosła!!! - z taką wiadomością dzieci przyniosły mi dwa jajka z szopy:D Zdziwiły się bardzo, gdy powiedziałam, że to jajka naszych kur:)

Przed tegorocznymi świętami, Polscy złodzieje kieszonkowi, wystosowali do premiera prośbę o dotacje dla ludzi z ich branży. Wprowadzenie przez rząd ograniczenia utrzymania 1,5 metrowej odległości, zupełnie pozbawiło ich możliwości zarobkowania.

Nowy rok.
Z wybiciem północy postanowiłam pogrzebać dowody swojej słabości. Ciągnęły się za mną jak flegma.
Nad ranem poszłam na spacer zaczerpnąć nowego lepszego powietrza.
Jednak nic nie pomagało. 
Zaczepił mnie ten sam co wczoraj zbierający na wino. Dziś rzekomo na bilet. Przepraszam. Profilaktycznie od dawna nie noszę drobnych.

Szkoda że nie spadł śnieg.
Ani deszcz najlepiej ten kwaśny.
Wszędzie pełno rzygów plwocin i gum do żucia wyplutych po utracie smaku. Większość tak robi (i nie tylko o gumy tu chodzi).
Omijałam te świństwa.
Jak ci się takie przyklei to potem wleczesz za sobą pół życia.
Sieje zarazę robiąc papkę z mózgu i drążąc dziurę w sercu.
Profilaktycznie. Chciałam zaszczepić sobie  obojętność. Albo chociaż omijać toksyczność z daleka.

Cholera.
Znowu szlag trafił moje noworoczne postanowienie porządkowania życia.
.
.
.
Sylwia Pryga

Najbardziej mądre idee rodzą się w mądrych głowach, a kończą w niepowołanych rękach.

Nie graj kogoś innego
Jego rola już dawno zajęta
A gdy tobie noga się powinie
On odniesie sukces

Chcesz spróbować najsmaczniejszego owocu świata , a co jeśli ci powiem , że jego cena nie jest warta jego smaku