Już nie powrócicie uśmiechy, o szczęście. Powoli zaznajamiam się ze smutkiem, staje się on moim najlepszym przyjacielem. Wszędzie ze mną pójdzie, wysłucha i zawsze się ze mną zgadza. Udawanie tak samo jak smutek - kolejny przyjaciel. Dołącza się do nas jeszcze samotność. Zabawa minęła. Idziemy stawić czoło najgorszym wrogom:
złym wspomnieniom.

Z każdą chwilą mojego życia, tylko bardziej sobie uświadamiam, iż kiedy pójdę do nieba, będzie mnie tam eskortowało wielu aniołów, gdyż tak naprawdę byłam dobra i właśnie na takie miejsce sobie zasłużyłam.

Ale czy któryś z nich zwróci uwagę na to, czego ja chcę? A będę przecież chciała zejść na chwilę do piekła, by napluć w twarz temu, który nim włada.

Wielu aniołów będzie trzymało mnie za dłonie, by odpędzać od mego serca te złe wizje. Przecież będę w drodze do nieba.
Będzie ich przy mnie naprawdę bardzo wielu, bym w tej drodze, nie przypomniała sobie czasem tego, co postanowiłam za życia.

Moje oczy będą widzieć wszechogarniającą jasność bijącą od nich wszystkich. Jasność, która zajmie cały mój umysł, nie zostawiwszy miejsca na żadne dawne porachunki.

Czy to jest ta wolna wola?
Czy to jest to wieczne szczęście?