Jest to krótka opowieść o moim skromnym życiu, w pelni prawdziwa.

Życie jest straszne, potrafi dobić i zabić marzenia,
ja właśnie trafiłem do tej strefy, gdzie wolałem
się w sobie zamknąć i ukryć pod kloszem,
by nikt nie znał moich problemów i mych myśli,
lecz jednego dnia doszło do takiej sytuacji
gdy wybuchłeem, zaczęło zdarzać mi się
to coraz częściej, wszystko zaczynało się
walić i sypać, szkoła stała się
postrachem i tą częścią znienawidzoną,
wszelakie niepowodzenia były straszne
i kończyły sie zawsze okropnymi myslami,
sądziłem że już sie nie nadaje do niczego,
że nie ma juz sensu żyć; pojawily się
różnego rodzaju myśli o skroceniu swego cierpienia,
lecz nakłaniała się jedna sprawa; może ja przestanę cierpieć,
ale moi bliscy utracą swojego znajomego, syna i było to dla mnie ciężkie,
aż poznalem kobietę która odmieniła moje życie, nadala mu sensu i radości,
ukazała tę jasną drogę, ktora doprowadziłą mnie do stanu
,, używalności" stałem się szczęśliwy dzięki tej Kobiecie; mogłem w końcu się wyżalić i opowiedzieć o swych problemach,
w których ta wspaniała osoba postarala mi się pomóc, za co wielce jej dziekuję !

Przeslaniem tej opowieści jest ukazanie osobom cierpiącym tego że nie należy się zamykać w sobie; nie jest to najlepszym rozwiązaniem, w rozumie zaczyna się płętać wiele błędnych myśli i uczynkow, wy je rozwiążecie, ale pozostawicie je swoim bliskim o dość mocniejszej sile. Polecałbym o wygadanie sie w tej że sytuacji na czacie, bo znajdzie sie wiele osób w podobnej sytuacji, ktore z wielką chęcią zachęcą do takiej rozmowy i ukażą nam rozwiązania; pomogą nam przebrnąć przez tę trudną barierę; a jeśli nie czat, to może i znajdzie się inna osoba, bardziej bliższa; ktorej można bedzie sie wyżalić - ważne jest to byle nie zamykać się w sobie i ukrywać tego cierpienia, bo one będzie narastało, a skutki mogą być różne. Dziękuję