Podświadomie chcemy do kogoś przekluczyć klucz, ale z biegiem samotnych dni i to mija.

świetne :)

Strach kradnie uśmiech - klucz do szczęścia. Wtedy szukamy wytrychów, zamiast pchnąć otwarte drzwi...
Bardzo ładne.
Pozdrawiam. :)

Miłego Dziewczynki, dzięki za fajności :)

I o to właśnie chodzi. Paaa :)))

i się uśmiechamy :) też ładnie, prawda ? :)
;)

:)

Wiesz, myślę że właśnie uśmiech otwiera. Ten do siebie i od siebie. Bo wraca zwielokrotniony :))

Twojemu myśleniu trudno się oprzeć, zatem uśmiechajmy się, nawet, gdy czujemy, że jesteśmy zakluczeni ;)

Hm... cierpienia. Ich rozmiar trudno zmierzyć. Czasem sobie myślę po co. Po co cierpieć? I kto cierpi. Ten co żyje, czy ten co jedynie myśli o życiu. O tym co było lub co będzie, a w tym czasie mija właśnie "tu i teraz", w którym można zmienić kierunek. A przecież to właśnie ta chwila jest elastyczna, plastyczna i decyduje. Wczoraj jest martwe, jutro niepewne. Dziś jest tym, co mam zawsze pod ręką. Jest moje i zależy ode mnie. Najbardziej od tego jak o nim pomyślę. Czy mu dam szansę na uśmiech, pomimo wszystko, czy nie...
:)