Wstając rano nie mam chęci
Znów w śród ludzi będę kręcić
Do nowych twarzy braknie mi pamięci
O dziesiątej czterdzieści
Rzeczywistość zacznie mnie męczyć

Ci sami bezdomni
i szefowie dumni
Ci sami durnie
i te same kłótnie

W kolorowej telewizji
i życiowej hipokryzji
Ciągła zdrada, gniew
Czyjaś śmierć i krew

W starej wieży
Osobowość skopana leży
i do trumny już się mierzy
Ale w cud chyba wieży

Że coś się w tym świecie zmieni

Ludzie gonią czas
Biegną przez wiele tras
Nie szkodzi im gwar
Bo od diabła mają smar

Ja idę przez las
Mieszkam tu i tam
Nie należę do mas
Bo serce trzeźwe mam

Wpływa na mnie chwila
Która bywa miła
Dla niektórych ona jest zawiła
Bo to myśl starego debila

Bezdomnego szaleńca
Który szuka miejsca
W świecie wyścigu
Wiecznego pościgu

Włóczęga pisze tekst
Który w jego sercu jest
Choć nie dotrze do mas
Zatrzyma Cię na jakiś czas ...

Siedzi stary włóczęga
mina jego smętna
bo życia drga
wiecznie była kręta

Siedzi i patrzy
a może marzy
poznaje obce twarze
i choć nikt nie każe
serce składa im w darze

Błądzi w przeszłości
nie znalazł jednej miłość
zmarnował czas młodość
lecz nikomu nie zazdrości

Zmęczony życiem
wiecznym piciem
jak by nie przytomny
lecz w spojrzeniu mądry

Na kamieniu siedzi
patrzy jak człowiek pędzi
słucha jak życiem kręci
i bez przerwy smęci

Jednak jeszcze chyba ufał
albo w sobie samym się za dufał
taki po prostu się udał
ale to wszystko nie ważne, bo umarł