Zeszyt Witraże, luterin

Każdy z nas ma dwa domy -
jeden konkretny, umiejscowiony
w czasie i w przestrzeni: drugi -
nieskończony, bez adresu,
bez szans na uwiecznienie w
architektonicznych planach.
Olga Tokarczuk

Było we mnie kiedyś takie miejsce, które nazywałam domem. Domem, do którego można wrócić, do którego można uciec. Dom, o którym się myśli, gdy człowiek staje się bardzo bezdomny w środku. Było takie miejsce – mała kropka na mapie, na pograniczu świata i rzeczywistości. Niewidoczna przerwa pomiędzy wyrazami w potoku nic nieznaczących słów. Jedno takie miejsce na cały świat.
Tam, w tym miejscu, jest jedna taka ławka z widokiem na Poprad i z lasami wokół. Wiatr zatrzymuje się na chwilę we włosach, a potem gna przed siebie. Ciszę rozrywa szum [...]

Wychylił się z okna swojego mieszkania. Wynajmował własne m1 – on sam i cztery ściany wyobraźni z widokiem na rzeczywistość. Nigdy nie lubił się wychylać. Pracował w Codzienności, do której każdego dnia dojeżdżał metrem rutyny. Jego życie nie różniło się od wielu innych mu podobnych: praca, projekt, zlecenie, umowa. Szczurza klatka z zapętlonym kołowrotkiem nic więcej. Jego emocje? Jak prowadzony na pastwisku przez swoje owce pasterz w nędznej, wyblakłej masce wilka. Gdyby sumienie mogło mówić pewnie by milczało.

Żył? Istniał. Wegetował!

Bytował w mentalnym czyśćcu niespełnionych postanowień oraz podobania się innym. Jego czas wolny był pomieszany między niedostatek, a jego brak. Zupełny, zwykły, poukładany – według szablonu otoczenia.

Wychylił się z okna swojego mieszkania. Czasami odwiedzał swoich sąsiadów – wspomnienia, [...]

Nigdy nie umiała gotować. Zawsze przypalała garnki. Od małego miała dwie lewe ręce w kuchni. Potrafiła wszystko, potrafiła wszystko zrobić idealnie, ale nie gotować. To zdecydowanie była jej pięta Achillesowa. Ale się starała. Proste potrawy miała opanowane. Robiła śniadania. Zajmowała się kolacjami. Ja robiłem obiady. Pasowało mi to. Jej także. Lubiłem patrzeć na jej zaspaną twarz, gdy koncentrowała wzrok na patelni czy na czajniku. Nikt nie robił tego z tak wielką koncentracją, zainteresowaniem, uczuciem. Jak dla mnie była najlepszym kucharzem, choć tak naprawdę nie potrafiła nic.
Ale się uczyła. Z dnia na dzień próbowała coś nowego, czegoś dodać, coś ulepszyć. Cokolwiek. Udawało jej się. Była najszczęśliwsza na świecie, kiedy chwaliłem to co przygotowała, jeśli nie kłamałem. A to potrafiła wyczuć [...]

Piotr. Wymyśliłam go i zbudowałam z nagich, litych liter. Wyżłobiłam rysy i obdarzyłam go uczuciami. Następnie dałam mu duszę.

- Witaj, Piotrze.

Uśmiecham się dyskretnie. Piotr milczy. Przyglądam się mu, patrząc oczami szeroko rozwartymi wyobraźnią. Umieszczam go w zaciszu sypialni. Kładę na łóżku, obdzieram go ze słów i pozostawiam nagiego.
Później znów nadaję mu cechę. Zmieniam go. Wyposażam w nowe obawy i w nowy strach. Uszczuplam o współczucie i zrozumienie. Ugniatam go jak glinę, nadaję mu kształt, formuję puste, białe plamy i zabarwiam je. Piotr nadal milczy.

Chwilami się nim nudzę. Zostawiam go samego, z możliwością wyboru, samoformowania i samougniatania. Muszę odpoczywać, bo inaczej człowiek wsiąka. Przeżywa, współuczestniczy w tworzeniu i przepada w literach. Dlatego czasami oboje milczymy, by nie [...]

Folia tuli się do ogrodzenia,
skroplona mgła wisi na drutach
jak łzy. Mijają ich pociągi,
mijają ludzie - odwracają głowy.
Płacz: ściana strachu.
(...)
Mgła bierze ich w ramiona,
zaciera ślady. "Nie ma szczęścia"
skrzypią buty, "Nie ma miłości."
Ptaki kołują, są palcem tego,
który na miłość poluje.
M. Grzebalski

Zawsze lubiła otaczać się kwiatami. Wszędzie stały doniczki wypełnione jakimś zielskiem, które dla mnie było po prostu czymś zielonym, co potrzebowało wody i trochę światła, a dla niej było storczykami, paprociami, fikusami, gruboszami... Jedynie kaktusy byłem w stanie rozróżnić, wykazując się minimalnie mniejszą ignorancją w tym zakresie.
Im dalej było nam do siebie, im większa stawała się przepaść między nami, tym kwiatów przybywało, jakby były owocem naszego milczenia... Jakby [...]

Pewnego dnia zamknąłeś drzwi. I już Cię więcej nie było. Ani Twoich śpiesznych rąk na moich biodrach. Nie było. Ani słów rozsypanych po myślach. A śnieg nadal padał. I coraz większe te płatki- jak łzy. Coraz większe. A przecież Twardowski pisał, że gdy są za duże to się śmieją. Chciałabym się śmiać. A bo Ciebie nie ma, a śnieg nadal jest biały, a mój czajnik tak samo gwiżdże, a ja nadal jestem ruda. Tylko, że ten śnieg jakiś żółtszy i ja nie tak ognista, a czajnik coś ciszej, bo woda na herbatę tylko dla mnie...
Drzwi zamknięte tak jak to zrobiłeś. Idealnie tą swoją idealnością. Bo wszystko tak idealne. I Ty wiesz, że i spojrzenie idealne, te niebieskie, błękitne, te [...]

Wciąż pamiętam te wieczory kończące dni raz w miesiącu, kiedy tata wracał do domu z wypłatą. Siadaliśmy wtedy wszyscy przy stole i niczym Al z rodziny Bundych, rozdawał pieniądze: mamie na zakupy i rachunki, bratu jego wyprawowaną część, dla mnie na doładowanie do telefonu... Sam zostawał z kilkoma marnymi banknotami w dłoni i ze wzrokiem wlepionym w ich nominały. Patrząc na jego siwiejące włosy i ich zastraszającą rzadkość... na zniszczone, zrogowaciałe dłonie... na zmęczone oczy... na nieogolone policzki... na strój mimo późnej pory wciąż roboczy... Patrząc na jego starzejącą się twarz, zastanawiałam się, czy warto dla tych kilkunastu zielonych banknotów nie widywać go całymi dniami.
Wciąż pamiętam te rodzinne rozmowy, podczas których bronił mnie nawet wtedy, kiedy fakt, że zawiniłam [...]

połączenie przerwane
nie jestem w polu twojego zasięgu.
leżę w przedpokoju
tam gdzie buty i rower.
B. Schulz

Na ziemi...
Znasz? Ten trzask serca, po którym nic już nie będzie takie samo jak wcześniej...?
Leżę i nasłuchuję, jak łzy spływają po gładkiej fakturze mojej skóry. Słyszę, jak lekko skrzypią mi powieki, gdy zaciskam je, by pozbyć się nadmiaru siebie... Wypływam sobą z siebie, myśląc o Tobie i umieram... Szurają mi te łzy, gdy zahaczają o pieprzyk na policzku i z cichym jękiem wpadają w przepaść podbródka...
Leżę i nasłuchuję, jak napompowane niczym balon, serce obciera się ze zgrzytem o żebra i boli... tak bardzo mnie boli... Pompuje mi tą krew wypełnioną Tobą po brzegi i słyszę jak szumi mi beztrosko [...]

Kochany...
Smakuję to słowo literka po literce i zastanawiam się, czy to nie oszustwo tak Ci pisać. k.o.c.h.a.n.y. Może tak wypada? Jeżeli tak, niech więc zostanie...
Pamiętasz tamten dzień? Nie widzieliśmy się wtedy ponad trzy tygodnie. Byłam Ciebie taka spragniona, tak bardzo chciałam Cię już zobaczyć. Pamiętam, jak w końcu przyszedłeś, usiadłeś obok mnie i poczułam taki spokój, jakbyś nigdzie nigdy nie odchodził.
Ścinałeś moją dłoń, jakbym w niej zamknęła cały sens istnienia świata. Trzymałeś stanowczo, a jednak delikatnie, a mnie wydawało się, że już jesteś mój. Że zawsze... od zawsze... na zawsze...
A ja Cię przecież nie miałam nawet w czasie tych kilku sekund, gdy nasze kciuki obcierały się o siebie. Nawet nie wiesz, że mnie nikt nigdy tak [...]