Zeszyt Ulubione opowiadania, sianos40

Podszedł do mnie powoli i ostrożnie, jakby w obawie, że jeden krok może mnie zranić. Usiadł obok...
-Miałeś mi coś powiedzieć...
-Tak...-jego oczy zmartwiły się. Bał się, tak bardzo się bał -Nie wiem czy powinienem ci o tym mówić. To jest takie nierealne, nienormalne. To wszystko nie powinno się w ogóle wydarzyć. To nie ma przyszłości...
-Mam żołądek w gardle, proszę...
-Ja wiem, wiem ten wstęp to wszystko. Ale ja nie robię tego celowo. Ja nie chcę. Ale ja się boję, tak bardzo boję się powiedzieć ci o tym.
Marzyłam, żeby powiedział, że mnie kocha, że chce spędzić ze mną resztę życia. Ale to miało nastąpić dopiero w jego urodziny, nie teraz... Co mi powiesz, co mi powiesz Piotruś?!
-Nie [...]

-Robisz czasem ściągi?
-Zdarza się, ale to wtedy, gdy nie mogę znaleźć innego sposobu, aby się czegoś nauczyć
-Widać..
-Dlaczego tak myślisz?
-Bo widzisz… Perfekcyjnie opanowałeś najmniejsze czcionki. Wszystkie ważne słowa wypowiadasz właśnie takim Arialem, czwórką. Jakbyś nie był niczego pewien.
-Hmm. A nie pomyślałaś, że o takich rzeczach mówi się szeptem, że tego nie trzeba wykrzyczeć Georgia siedziemdziesiątką dwójką? To, co piękne jest wewnątrz...
-Teraz rozumiem.. A czy możesz chcąc raz powiększyć czcionkę?
-KOCHAM Cię!
-Caps Lock, podkreślenie, Calibri, 100
Tak możesz mówić mi zawsze..
Kocham Cię..

Nie mam już nic. I nic nie jestem już warta. Moje dłonie schowane w kieszeniach, przecież widzisz.
Przecież widzisz, że nie mam już nic. I nic nie jestem już warta.
A ty na siłę malujesz mi policzki na siłę wciskasz na dłonie bransoletki. Tylko po to abyśmy nie wyglądali jakoś tak biednie. Każesz mi się znów uśmiechać, znów chwytasz mnie za nadgarstki i krzyczysz swoim spojrzeniem, mówisz mi mów tak jak mówiłaś do mnie kiedyś.
Mów mi o tych milionach bzdur za poranka i urywkach obietnic po zmroku. Mów do mnie.
A ja milczę, bo nie mam już nic. I nic nie jestem już warta.
Gdybyś tylko mógł zauważyć te proste elementy. Gdybyś tylko mógł przypomnieć sobie te rozmowy, te moje rozpaczliwe prośby o jakikolwiek znak z twojej strony.
Gdybyś tylko mógł uzmysłowić sobie to, że ja proszę tylko o to byś wziął mnie w ramiona i nie pozwolił mi już nigdy więcej się smucić.
Ale ty jak zwykle nie chcesz ryzykować, bo ja przecież jestem tylko zlepkiem okazji.
Bo przecież nie mam nic. I nic nie jestem już warta.
Zabrałeś mi cenę. I pozbawiłeś mnie jakiejkolwiek wartości. Zostałam pozbawiona wszystkiego by istnieć. By błyszczeć i olśniewać.
Czy to nie ironiczne, że jestem jedynym co ty jeszcze masz?
A skoro ja nie mam nic i nic nie jestem warta.
To czy ty przypadkiem nie jesteś bardziej niż biedny? Bo masz tylko mnie, tylko nic.

-Dlaczego to zrobiłaś?
-Uwierz mi, że sama chciałabym to wiedzieć – odpowiedziała, patrząc na martwe ciało swojego przyjaciela.
-Chciałabyś wiedzieć?! Nie rozumiem Cię dziewczyno.
-Bo widzisz…tak zupełnie do końca, to nie ja go zabiłam .
-Nie?Może sam sobie wbił sztylet i podał Ci go do ręki, ten, który nadal trzymasz w dłoni?
Dziewczyna bawiąc się owym narzędziem odpowiedziała:
-Opowiedzieć Ci jak było?
-Nie jestem pewien, czy chcę to wiedzieć.
-Ale ja jestem pewna, że chcesz wiedzieć, więc słuchaj…
Wszystko zaczęło się na początku liceum. Najdziwniejszy chłopak w szkole. Dziewczyny mnie ostrzegały, żebym się z nim nie zadawała. Co z tego, skoro Eli (nie lubiła swojego imienia, używała tego skrótu) tak bardzo ciągnęło do niego? Czuła, że los ma zamiar spleść [...]

Chłopiec. Co rano, i co wieczór wchodzi na górkę. Ciągnie za sobą miecz. Długi i ciężki. Jego dziadek dostał go od swojego ojca. Potem jego ojciec dostał go od swojego ojca. I niedawno jemu został on przekazany. Każdy z mężczyzn w tej rodzinie osiągnął mistrzostwo w władaniu ostrzem.
Jemu jednak ta nauka nie szła. Co chwilę gdzieś się ciachnął, miecz upuścił lub wbił do ziemi. Jego rodzice umarli, a on sam żył jak podróżnik. Z miejsca do miejsca. W tym jednak miejscu przebywał już od tygodni. Codziennie wbiegając na górkę i ćwicząc godzinami. Szóstego dnia, Szóstego tygodnia jego pobytu tutaj, zaczęła mu się przyglądać dziewczyna. Cudowna. Piękna. Z każdym ruchem jej włosy falowały niczym podwiane wiatrem. Rysowała go. Obserwowała go [...]