Zeszyt tusz na rękach, joaneczka

To jest jak nieznośna bakteria, która krąży w mym ciele
Szarpie mięśnie, kruszy kości
Tylko Ona potrafi ranić w ten sposób

To jest jak upragniona witamina, która wypełnia moje ciało
Rozgrzewa mięśnie, wzmacnia kości
Tylko Ona potrafi uspokoić w ten sposób

Ma Jego rozbiegane oczy
Jego spracowane dłonie ma
Jest Jego głosem i zapachem

Daje i odbiera tlen
Sens nadaje i zabiera

Pokochałam i stałam się bezbronna.

A gdy spotkała go ponownie, zachowywał się jak dawniej. Jakby nic się nie stało. Jakby nie widział, że już nie uśmiecha się prawdziwie. Że opuszcza wzrok, gdy na nią patrzy. Że ma ochotę uciec i milczy zbyt długo, a jej śmiech brzmi sztucznie. Może naprawdę tego nie dostrzegał. Może nie chciał dostrzec. Jednak niezależnie od jego reakcji, nie ulegało wątpliwości, że ona bezpowrotnie się zmieniła. Że coś w niej umarło. A jego bliskość tylko rozdzierała ledwo zasklepione rany. I chodź bardzo chciała zakończyć tą znajomość, nie umiała.. Nie zebrała jeszcze dość siły. Bo tylko przy nim czuła, że żyje. Czuła cokolwiek.

Kim jestem?
Jestem historią napisaną przez wiatr, jego świergotem w szczelinach okna. Opowieścią jednosekundowej teraźniejszości. Jestem jak powietrze wewnątrz słoika; ktoś odkręcił wieczko i - puf! nie ma mnie. Jestem istotą bez miejsca na kartach historii, blaknącą ze wszystkich fotografii ludzkich wspomnień. Żyję tak długo jak piosenka, którą nucę. Trwam i urywam się wśród niezliczonych pauz.
Czy jestem duchem? Nie, duch byłby dokładną odwrotnością mnie. Duch to pamięć czegoś, co nie istnieje. A ja przecież istnieję. Tylko nikt tego nie pamięta.
[...]

Mógłbyś być jedynie pyłkiem w kosmosie... A i tak zamknęłabym Cię w dłoniach, nazywając całym światem.

eŁ.owi

Obiecuje Ci, że którejś nocy wracając z imprezy środkiem ruchliwej ulicy ze szpilkami w rękach wykrzyczę wszystkim jak bardzo Cię kocham...

Jest cicho
nie tak jak o poranku
nie tak jak późną nocą

Jest cicho
inaczej niż zwykle
nic jeszcze nie śpi

Jest cicho
choć wewnątrz krzyk
i chaos panuje

Milczę
wyrywam serce
chcąc stać się obojętna

Obiecałam sobie, że w momencie, kiedy będę bezsilna wyrzeźbię (stworzę) silnego wojownika. Dziś mam całą armię...

Pewien indiański chłopiec zapytał kiedyś dziadka:

- Co sądzisz o sytuacji na świecie?

Dziadek odpowiedział:

- Czuję się tak, jakby w moim sercu toczyły walkę dwa wilki. Jeden jest pełen złości i nienawiści. Drugiego przepełnia miłość, przebaczenie i pokój.

- Który zwycięży? - chciał wiedzieć chłopiec.

- Ten, którego karmię - odrzekł na to dziadek.

otwarte Niebo
i staje się jasne
że nie potrzeba
wielkich słów
zaklęć
mądrych linijek
trzydziestu srebrników
złotych kieliszków
sznura i słów
jak sztylet
ostrych

wystarczy śpiew
mgły o poranku
ciepła dłoń
zapach chleba
słońce na ganku
babciny placek
szklanka mleka
spracowane
czoło

a potem świadomość
współistnienia
z każdym źdźbłem trawy
odpowiedź na pytanie

dokąd zmierzamy ?

wszędzie

możemy wybrać
każdą z dróg
każdą
krótszą czy dłuższą
bo nie ma złych

wszyscy i tak
będziemy na końcu

Aniołami