Zeszyt Rogi, zioła, pierogi. ;_;, catpaki

Namaluj moją twarz ,
a ja wrzasnę Ci do ucha ,
Namaluj ją ,

A teraz ukucnę okryta peleryną
w rogu czarnej ściany i schowam smutki wgłąb dziurawej przestrzeni .

Rzadko spoglądam na mosty które za sobą spaliłam. Nie zwracam uwagi na to co dzieje się za mną, chyba że Ty wciąż mnie gonisz. Nie poddajesz się mimo trudności, nadal próbujesz mnie zatrzymać, ale ja boję się wracać! Tamto co było minęło- to już przeszłość. Wspomnienia.
Coś, co dalej boli.

Ciało.
Wszędzie ciało.Wije się i rozciąga,
świat cały sobą pokrywając.
Zaróżowione pod pachą i na kolanie-
owija świat, oplata ciasnym węzłem
drzewa, lasy, wiatraki i słońce.

Ciało-
Nie ma miejsca na nic innego.
Słodki skóry zapach rozciągniętej-
odór gnijący zepsucia.
Oplata człowieka i kamień
i stół drewniany i psa kościstego.

Ciało.
Nie ma uwolnienia od ciała,
tak jak nie ma wolności od bólu.
A gdy skóra wszędobylska
rozprzestrzeni się zbyt wiele,
miejsca już nie ma dla uczuć i myśli.

Plastik,
nie przewodzi ciepła.
Gdy ciało jest światem,
nie ma miejsca na myśli.
Człowiek jak plastik gnie się
w pół pod ciężarem pustki.

Ciało.
Nie ma miejsca na poezję.
Nie ma miejsca na moralność.
Nie ma miejsca na człowieka.

Teraz zdaję sobie z tego sprawę, że żyję, ale tak naprawdę nie istnieję.
Nie wiem co to o mnie świadczy, ale podoba mi się to uczucie.