Zeszyt Proza, Blish

Nasze osobiste demony wyglądem przypominają nas. Ale mają inne oczy. Oczy pozbawione emocji, ciemne jak noc, bez dna, puste. W dzień są pogrążone w ciszy, daleko, schowane pewnie pod łóżkiem, może w szafie, w szufladzie, za lustrem. Ale w nocy się budzą. Bardzo powoli zbliżają się do człowieka, dotykają jego policzków, rysują na nich linie, po których potem spływają łzy. Budzą się nocą, gdy płaczemy. Wysysają moc, sprawiają, że człowiek nie chce żyć.

Znowu do niej przyszli. Złożyli delikatny pocałunek na jej czole, po czym opuszkami palców namalowali na policzku ślady, po których zaraz spłynęła niejedna łza. Mówią do niej, ale ona ich nie słyszy. Szydzą z niej, wyśmiewają się, robią to co noc. Jednak ona jest głucha na ich [...]

Siwowłosa kobieta wolnym krokiem podeszła do komody. Odgłos skrzypiącej podłogi był jedynym hałasem, który zakłócał ciszę. Usiadła na ciemnobrązowym taborecie przed małym stolikiem i delikatnie musnęła palcami stojący przed nią gramofon. Uniosła igłę, po czym przyłożyła ją do płyty, co uwolniło z urządzenia spokojną melodię. Zamknęła oczy i wsłuchiwała się w smutne dźwięki słyszanego fortepianu i w pełen bólu głos piosenkarza. Każde jego słowo doprowadzało do szaleństwa jej słabe serce, a duszę pogrążało w otchłani rozpaczy. Próbowała szepnąć jego imię, powtórzyć je w swoim życiu po raz tysięczny, ale zabrakło jej sił. Zaczerpnęła tchu i wstała z krzesła. Ciężkim krokiem skierowała się w stronę przeciwległej szafy. Chodzenie przysparzało jej dużo bólu, nie umiała już nawet utrzymywać prostej postawy ciała, nie [...]

Nigdy nie zapomni jego słodkiego, uroczego uśmiechu. Nie był to zwykły uśmiech. Gdy on się śmiał, śmiał się z nim każdy. Wujek, ciocia, babcia, osoba stojąca przed nim i za nim w kolejce do sklepu, dziadek siedzący na ławce. Gdy się uśmiechał, śmiała mu się cała twarz. Różowiały mu się policzki, oczy nabierały jakiegoś niesamowitego blasku. Gdy się śmiał, robiła się weselsza. Odpędzał jej zły humor, smutki wyrzucał gdzieś w kąt. Był jej małym, prywatnym lekarstwem.
Nie był to zwykły uśmiech. Gdy się uśmiechał, śmiali się wszyscy. Zarażał wesołością każdą napotkaną rzecz. Zawsze, gdy na niego patrzyła, widziała w nim malarza – szedł ulicą i kolorami tęczy malował wszystko dookoła.
Nie był to zwykły uśmiech.
Załkała głośno, przyciskając do swojej [...]

*Zaznaczyłam 'opowiadanie', jednak historia wydarzyła się naprawdę. Dzisiaj. 12.01.14. Zapamiętam tą datę."

Podszedł do mnie starszy człowiek. Ot, czyiś dziadek. Z siwą czuprynką na głowie i z siwą, długą brodą. Prawie jak święty mikołaj. Podszedł i zapytał która jest godzina i jaki autobus będzie niebawem jechał. Tak się akurat złożyło, że staliśmy tuż obok przystanku. Podeszłam do rozkładu, odczytałam mu czas autobusu, po czym powiedziałam, która jest godzina.

On nie zareagował tylko wpatrywał się we mnie zeszklonymi przez starość oczami. Nagle położył mi jedną dłoń na ramieniu. Nie tak, jakby chciał mnie zaatakować - położył mi ją tak, jak ojciec kładzie ją swojemu synowi, gdy chce mu pomóc. Czułam jak jego ręka się trzęsie. Miał zrogowaciałe, stare i doświadczone przez los dłonie. W sumie to pomyślałam, że może się wzruszył i chce mi podziękować. Tak starzy ludzie mają, gdy ktoś okaże im trochę dobroci i serca.
On jednak powiedział mi coś innego...
- Panienko, jeszcze nigdy w życiu nie widziałem tak smutnych oczu.
Popatrzył na mnie chwilę, jakby oczekując odpowiedzi, po czym, gdy nic usłyszał, odwrócił się i, kulejąc, odszedł.

A ja milczę do tej pory.