Zeszyt myśli, Siaska

Ludzie mają tendencje do bezpodstawnej krytyki.
" Tej potrawy nie zjem, bo podobno niesmaczna. "
" Tego filmu nie obejrzę - ktoś mówił, że nudny. "
" Jak możesz lubić ten zespół, ponoć nie potrafią grać. "
" Nie zadawaj się z nim, wszyscy mówią, że jest dziwny. "
A my ślepo w to wierzymy.
Dlaczego?
Doświadczajmy sami.
Żyjmy pełnią życia.
Żyjmy świadomie.
Nie pozwólmy, żeby ktoś wyznaczał granice.

Zrobię coś.
Cokolwiek.

Żebyś spojrzał,
pomyślał chwilę,
zatrzymał się i
zastanowił
nade mną.

Jak na wystawie
w sklepie
będziesz mnie oglądał.
I oceniał w myślach,
bo na głos tak
nie wypada.

Ale po co ?
Przecież ty też
jesteś człowiekiem
z sercem bijącym,
życiem pełnym
problemów.

Bo w tobie
coś jest nie tak
jak być powinno
Jakiś taki zbyt idealny
Jakby po to, żeby
innych dołować.

Spraw, abym poczuła się
choć przez chwilę
wyjątkowo .
Dotknij, powiedz
poczuj.

Kocham cię
inaczej niż zazwyczaj
się kocha.
Niebezpiecznie,
niepewnie,
pociągająco.

Jesteś, bo jesteś.
A jak cie nie ma
to zbyt spokojnie
we mnie.

Porzucone szczęścia ziarno.
Gdzieś na drodze życia spadło.
Wiatr przysypał garścią ziemi.
Pielęgnował wodą z gleby.
Ziarno pękło, choć przez chwilę.
Uwolniło szczęścia siłę.
Kwiat o barwnej blasku porze.
Chwytał słońca jasny promień.
Kiedy doszłam już do niego.
W dobie życia dorosłego.
Zapragnęłam być szczęśliwa.
Więc wyrwałam, ludzka siła.
Przy swym sercu go trzymałam.
Tam gdzie szczęścia nie zaznałam.
Kwiat ten był mym ukojeniem.
Towarzyszem, przyjacielem.
Dzięki niemu zrozumiałam,
że wciąż życia nie poznałam.
Teraźniejszość jest mi dana,
przeszłość dawno zapomniana.
Zaś garść szczęście wciąż jest zmienna,
więc nie skreślaj kwiatu piękna.

Widziałaś go? miał uśmiech na twarzy,
taki mały grymas, wywołujący wzruszenie.
czekał na Ciebie, tak długo tu czekał,
chciał abyś spełniła jego małe marzenie
chciał się uśmiechać tak cały czas
chciał widzieć dobro płynące na świat
chciał mysleć sercem a rozum odstawić
zostawiłaś go samego z myślami na twarzy

Spoglądam ślepym okiem na Ciebie
Ty spoglądasz na mnie
Ja nic o Tobie nie wiem
I Ty nic nie wiesz o mnie

W ile par oczu spojrzałam
Ile spojrzało w moje
Tyle nieznanych odmętów ludzkich
Przez wieczność pławi się w sobie.

Jestem nie w Twych rękach, nie przy Twoich ustach. Dotykają mnie obce ręce. Nie rozpoznaje ich ciepła, pochodzenia. Nie dają stabilizacji, tylko złudne poczucie przynależności, biernej przynależności. Bo ja do nikogo nie należę. Zapytałbyś po co? Z tęsknoty. Z powodu budowy iluzji w której żyje, w której przyszło mi żyć. Spytam jak długo? Obawiam się, że wieczność, jak dla mnie wieczność.

Mózg
Taka mała przestrzeń, a tyle w niej pomieszczeń.
Serce
Nieskończony płodozmian uczuciowych doznań.
Zachwyć się sobą.

Nie pozwól by Twoim krokiem kierował ktoś, kto już w Twoim życiu nie istnieje.

To niesamowite jak bardzo chciałby człowiek komuś powiedzieć szczere: "Kocham Cię" i przytulić drugą osobę z całych sił... W tym momencie odczuwam największą tęsknotę, za tym by Kochać.

Czego się boisz?
I tak nie zrozumieją
Rozpuszczą twoją pewność
lecz nie zniszczą twojej wiary
Nie wstawaj
nie pokazuj im jaki silny jesteś
Zmarnujesz całą energię
by zaświecić i potem zgasnąć
Nie uśmiechaj się
uśmiech nie jest szczery
Łzy są najprawdziwsze
Nie krzycz
Milcz
Milczenie
najlepszym lekiem na ból
I szybko uciekaj
Uciekaj wgłąb siebie
Im mniej ludzi
tym więcej ciebie