Zeszyt Moje wiersze, Chestnut

Jest w kalendarzu taki dzień
Kiedy słaniam się jak cień
Gdy umykam gdzieś w kąt domu
By nie wadzić nikomu
By samotnie cierpieć skrycie
Nad tym, co zabrało życie
Wtedy cofam się w przeszłości
By odnaleźć skrę radości
W dniach co były tak upojne
W radość, śmiechy takie hojne
I z radością je wspominam
I z nostalgią zapominam
Bo kres tego przyszedł przecie
Dzień był piękny tak jak w lecie
Gdy to wszystko się skończyło
Tyle życia mi ubyło…

Przyjaźń to wielki Boży dar
Co działa jak przedziwny czar
Człowiek się cieszy gdy przychodzi
I cierpi, smuci się gdy odchodzi
Lecz przecież nic wiecznie być nie może
A przyjaźń jest tylko jak zboże
Gdy jego ziarna dojrzewają
To inni ochotę też na nie mają
Choć wcześniej nikt nie dbał o te plony
Teraz wszyscy mkną jak gawrony
By rozkraść drogocenne ziarna
By zbiórka ziarna była marna
Tak też i przyjaźń osłabiona
Jak pole zboża ograbiona
Powoli blednie aż zaginie
Bo zbyt wiele czasu znów minie
I cień nadziei powoli znika
Jak kadłub statku Tytanika
I lata miną a pamięć zostanie
Bo szczera przyjaźń jak pierwsze kochanie
Nikt jej nie zdepcze i nie zniszczy
Powstanie kiedyś jak feniks ze zgliszczy
Choć by miliardy gawronów było
I pole zboża pustkami świeciło
To zawsze gdzieś tam umknie im jedno
Maleńkie ziarno przyjaźni sedno...

Nic nie może przecież wiecznie trwać
Co dał nam los trzeba będzie oddać
Kiedy już każdy krzyż swój na szczyt podźwignie
Nadejdzie pora gdy przed oczami nam życie mignie
Wtedy zerkniemy w otchłań czasu swego
I zobaczymy spory wycinek życia ludzkiego
To oskarowski film będzie o jakim się nie śniło
Bo czyste i szczere życie go nakreśliło
To film bez kłamstw, bez żadnej fikcji
To będzie wykwit twojej życiowej ambicji
Zobaczysz ludzi, których kochałeś
I tych, którym serce i życie złamałeś
Tych co zniszczyłeś i tych którym pomogłeś
Zobaczysz ile źle zrobić mogłeś
W tak krótkim życiu w tych paru godzinach
Ile zniszczyłeś czasu na próżnych minach
Ciesz się człowieku, że jeszcze żyjesz
Że z win swych może się jeszcze obmyjesz
Bo życie jest krótkie a wieczność zbyt długa
A do niepamięci droga jest nazbyt długa