Zeszyt Miłość , Sandy92

Możesz zamknąć cały świat w ramionach,
ale gdy nie bije w nim to jedyne serce, nic to nie znaczy.

Miłość jest to jakieś nie wiadomo co, przychodzące nie wiadomo skąd i nie wiadomo jak, i sprawijące ból nie wiadomo dlaczego.

Dopiero późną nocą, przy szczelnie zasłoniętych oknach gryziemy z bólu ręce, umieramy z miłości.

Żadna wielka miłość nie umiera do końca. Możemy strzelać do niej z pistoletu lub zamykać w najciemniejszych zakamarkach naszych serc, ale ona jest sprytniejsza – wie, jak przeżyć.

Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać. Taka samotność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od samego życia. Zamyka się w sobie.

Kiedy cię nie widzę, moje oczy zachodzą mgłą, ponury wiatr szeleści w mojej duszy, kiedy cię nie słyszę, moje uszy głuchną na wszystkie melodie świata, kiedy cię nie dotykam, moje dłonie marzną, a lód pokrywa serce. Gdybym mógł dosięgnąć nieba, rozprostować przestrzeń, byś swobodnie mogła do mnie zejść po linii horyzontu, uczyniłbym to. Ułożyłbym chodnik z gwiazd, byś promieniem słońca zawędrowała jeszcze raz na moje usta. Zaufaj mi jeszcze raz.