Zeszyt Długie i fajne , jurodiwy

Pozostanę tu przy tobie, dopóki przychodzić będziesz na brzeg tej rzeki. A gdy pójdziesz spać, ułożę się do snu u drzwi twojego pokoju. A kiedy odjedziesz, podążę twoim śladem. Aż powiesz mi: Zostaw mnie!, a wtedy odejdę. Ale do końca moich dni nie przestanę Cię kochać.

[...] po raz pierwszy od wielu miesięcy ktoś patrzył na nią nie jak na przedmiot, nie jak na piękną kobietę, lecz w sposób nieuchwytny, jakby przenikał na wskroś jej duszę, jej strach, jej kruchość, jej niezdolność do walki ze światem, nad którym pozornie dominowała, choć tak naprawdę niczego o nim nie wiedziała.

Jest tylko ona, ona, u mojego boku, tu, teraz, i tylko to się liczy. Tu i teraz. A to, kim była dawniej, gdzie była dawniej i z kim była dawniej, to nie ma żadnego, najmniejszego znaczenia. Teraz jest ze mną, tu, wśród was. Ze mną, z nikim innym. Tak właśnie myślę, myśląc wciąż o niej, nieustannie myśląc o niej, czując zapach jej perfum i ciepło jej ciała. A wy udławcie się zawiłością.

Uśpiona ma…
Szukałem Cię bezskutecznie, układając w głowie modlitwy błagające byś wróciła. Byś siedziała przy mnie i czułym spojrzeniem odganiała złe myśli. Uśpiona… myślałem, że już dawno postradałem zmysły. Wierzyłem… przecież byłaś przy mnie, siadałaś na skraju łózka i gładziłaś zmęczoną mą twarz.
Czułem Cię swoją duszą. Zawsze spokojnie liczyłem minuty, bo wiedziałem, że Ty przesuwasz wskazówki mojego zegara. Każdy dzień składałem w Twe dłonie, jako hołd Twojej ciężkiej i pięknej pracy nade mną.
Uśpiona… pamiętasz ten czas, kiedy myślałem, że już Cię nie ma? Zostawiłaś mnie. Dni, które przyszły były koszmarem, przed którym niegdyś mnie zawsze chroniłaś. Jak podle się czułem, jak bardzo się oddaliłem... Pewnikiem było, że na skraju przepaści zostałem sam… I wyłem do księżyca jak oszalały. [...]