Zeszyt Rzeka Słowa , Szecherezada

Która to już noc, gdy moje ciało choć wyczerpane odmawia posłuszeństwa, gdy tak bardzo domaga się snu, ale nie jest w stanie przejść do tego drugiego wymiaru, z realnego świata do krainy wyobraźni i odpoczynku... Dawniej słowa "nie spać z miłości" byłyby dla mnie obce, teraz, teraz odczuwam jak to jest, tęsknota, dialogi, które odgrywają się w moim umyśle, analiza wszystkiego co już się wydarzyło i nadawanie temu znaczenia, balansowanie na granicy faktu i wyobrażeń, nie wiedząc co jest prawdą, a co złudzeniem, pragnienie, tak ogromne by był obok, chęć zobaczenia Go, powiedzenia tego wszystkiego co się czuje, jak bardzo serce cierpi gdy nie mam z Nim kontaktu, niepewność chwili obecnej, to wszystko tak przytłacza...

Ale gdybym miała znów wybór, uciec, czy być, nie zawahałabym się, odpowiedź jest oczywista: BYĆ! Nie żałuję żadnej chwili, nawet jeśli czasem coś boli, nie żałuję, bo jest to jedna z tych bezcennych znajomości, no i jeśli ma nigdy nic nie być, jeśli tak ma być, niech i tak będzie, jeśli ma boleć niech boli, a jeśli takich nocy ma być więcej, niech będą, mój wybór...

Spójrz na mnie.

Kogo widzisz?
Klasyczną blondynkę, można pomyśleć, że głupiutką dziewczynę, która cieszy się z byle pierdoły. Na ustach wciąż gości szczery uśmiech, a oczy śmieją się razem z resztą twarzy. Ubraną.. zwyczajnie. Jeden z nielicznych
powodów dla których można przypuszczać, że nie jest laleczką barbie, która otacza się świtą łysych dresiarzy. Czas spędza w towarzystwie przyjaciół, śmiejąc się i żartując.

Zamknij oczy i spójrz raz jeszcze.
Kogo teraz widzisz?
Małą, szarą dziewczynę. Jej blond włosy jakby wyblakły.. a może to przez brak uśmiechu, który dotychczas rozpromieniał całe jej oblicze? Siedzi w kącie, płacze. Wszechobecna rozpacz ogarnia całe jej wątłe ciałko pogrążone w bólu.

Kim ona jest? Jest tą samą blond dziewczyną, która zawsze potrafiła się śmiać, śmiać się na zewnątrz. W środku cierpiała, borykała się ze swoimi problemami, których nigdy nie potrafiła okazać przyjaciołom, rodzinie. Niejednokrotnie słyszała, że jest nieczuła i bez serca, że nie kocha, nie współczuje. Te słowa raniły ją jeszcze bardziej, wyniszczały ją od środka. Nikt nie potrafił jej pomóc...

Gdy podróżnik zostawia w tyle za sobą góry, po raz pierwszy widzi je w ich rzeczywistym kształcie - tak też jest z przyjaciółmi.

Zrozumiałem, że istnieją ludzie, w których towarzystwie człowiek czuje się lepiej, wszystko, co gorzkie przemija, a świat rozpromienia słońce.

Rojtszwańcowo 11.12.2013r.

Cześć Flo!

Cieszę się, że mogę znowu do Ciebie napisać tych kilka zdań, a napiszę Ci o dobrym poranku, jaki mi się przytrafił, w tę niepozorną , grudniową środę. Wstałem jak zwykle wcześnie. O tej porze roku, w pół do piątej, to noc. Odwiozłem Lejdi Di do fabryki, a potem pojechałem do piekarni po chleb i bułki drożdżowe. Niby nic szczególnego, ale to stara, jeszcze przedwojenna piekarnia, w której chleb wypieka się na recepturze opartej na zakwasie żytnim i prawdziwej mące żytniej, a drożdżówki są na drożdżach, bez krztyny ulepszacza czy innej chemii. No i jeszcze coś - z panią sprzedawczynią, zagorzałą czytelniczką "Naszego Dziennika", zawsze mogę zamienić kilka ciepłych zdań, a nawet porozmawiać o codziennych sprawach nurtujących, [...]

Nie istnieje coś takiego jak uniwersalne niebo, do którego wszyscy wędrują po śmierci. Niebo jest tym, czym człowiek chce je widzieć. I można je odnaleźć w najmniej oczekiwanych miejscach.

Za kilka dni minie rok, w zasadzie to jeszcze ponad tydzień. Cieszę się, że mam kogoś dla kogo coś znaczę. To jest ta cudowna świadomość, że jestem dla kogoś potrzebna, że mam dla kogo żyć. Tylko jakiś czas temu coś "uleciało" z naszego związku, nie mam pojęcia jak to naprawić. Rozmowy nie pomagają. Powoli tracę nadzieję, że może być tak cudownie jak kiedyś. No cóż, ale widocznie tak to już jest: jeśli kogoś zdobędziesz to po co później dalej się o niego starać skoro już go masz. Tylko co jeśli tej osobie tego naprawdę zaczyna brakować?

W pięknym ogrodzie kwitła róża.
Była to najpiękniejsza róża na świecie.
Róża ta była koloru bordowego, jej kolor powstał w skutek tego, iż wiele osób chciała ją zerwać, ale każdy ranił się jej kolcami.W szczególności młodzi zakochani chłopcy którzy chcieli podarować wspaniałą różę swojej ukochanej.
Lecz róża nie była taka łatwa do zerwania,wiedziała że jest symbolem prawdziwej miłości, a chłopcy którzy pragnęli ją zerwać niestety nie byli dojrzali do takiej miłości.
Po kilku miesiącach młodzieńcy kończyli swoje związki a róża dalej rosła i stawała się coraz piękniejsza.
Pewnego razu spacerował chłopiec z mamą.
Mama chłopca była zachwycona piękną różą, powiedziała wtedy synkowi, że jest to najpiękniejsza róża jaką kiedykolwiek widziała.Chłopcu również się bardzo podobała.
Po kilku tygodniach mama chłopca zmarła [...]