Zeszyt cudowne ;*, baśka_

Jessica z niecierpliwością czekała, aż wejdzie do klasy 103 i usiądzie tuż za nim . Z niecierpliwością czekała na moment, kiedy będzie mogła mu powiedzieć "cześć" i słodko się do niego uśmiechnąć. Wreszcie zadzwonił dzwonek i weszła do sali. Zdumiona zauważyła go nie ma. Rozejrzała się po całej klasie, bo przecież mógł się przesiąść. Ale nie przesiadł się. Po prostu go nie było. Dziewczynę ogarnęła panika. Przecież bez niego będzie niesamowicie nudno. Uspokoiła się. Istnieje też opcja, że się spóźni... Ale nie przyszedł. I tak minęła każda lekcja. Czekała aż przyjdzie, ale on nie przychodził. Była tak pochłonięta myślami o niej, że nie zrobiła notatek, nic nie napisała na sprawdzianie z polskiego , chociaż tak jej zależało na dobrej ocenie . Poszła do domu, powiedziała mamie że musi odrabiać lekcje. Usiadła na łóżku i zatopiła się w myślach. Następnego dnia poszła do szkoły i znowu go nie było. Następnego również nie. I następnego też nie .. Wtedy znalazła w swojej kurtce kartkę na której pisało : " Droga Jessico . Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo Cię kocham i jak bardzo bym chciał z Tobą być. Niestety, to jest niemożliwe. Muszę wyjechać razem z ojcem daleko.. Bardzo daleko. Zapewne już nigdy nie wrócę do tego miejsca. Przepraszam... Dowiedziałem się od Angeliki, że ty również czujesz do mnie coś bardziej poważnego.. Pamiętaj.. Kocham Cię " . Jessica była tak zdziwiona, że nie mogła zaczerpnąć tchu.. Pobiegła na swój ulubiony mostek w parku i zaczęła płakać..

cd...

Wiele razy słyszał od chłopaków te słowa, zawsze mówione bez uczuć, bez tego czegoś. Kiedy Jego usta wypowiedziały to zdanie, poczuła jak jej serce topnieje, jak rodzi się na nowo do życia. Zaczęło bić szybciej.
Zorientowała się co czuje, więc szybko ochłonęła. "Nie, to nie może być zakochanie. Ja Go nie kocham! Nie, nie, nie!"- myślała. Chciała zacząć swą wypowiedź, powiedzieć to, co zawsze mówiła innym: "Na dłuższą metę nie podołasz moim wymaganiom. Nie czuję nic do ciebie. Nic by z tego nie wyszło. Zapomnij o mnie!".
Podniosła twarz. Widziała Jego oczy; pełne nadziei i strachu, proszące o kilka słów- ja Ciebie też. Nie potrafiła wypowiedzieć ich. Zbierało jej się na płacz. Nawet nie zorientowała się, kiedy spod jej powieki wypłynęła łza. Znów spuściła głowę na dół.
- Wszystko w porządku?- zapytał.
Jego głos spowodował silny ból w sercu. Do oczu nabiegły kolejne łzy.
- Dlaczego płaczesz? Co się stało? Sprawiłem Ci przykrość... Proszę, powiedz cokolwiek.
- Ja... Ja... Przepraszam! - wyszeptała łkając.

cdn...

Oddalając od siebie osobę na której najbardziej nam zależy ranimy najgłębiej samych siebie ...

W miasteczku Oppama nieopodal góry Fuji w Japonii w I połowie XX wieku miały miejsce dziwne wydarzenia. Wszystko zaczęło się w 1908 roku, kiedy do miasteczka przybył tajemniczy gość o imieniu Kuroari. Zatrzymał się w niewielkim domu na uboczu, do którego nikt od ponad 20 lat nie zaglądał. Ludzie bali się wchodzić do jego wnętrza, ponieważ twierdzili, że mieszka w nim duch chłopca, który podczas swojego dzieciństwa był szykanowany z powodu swoich zdolności. Owy chłopiec miał na imię Raiga – potrafił przenikać wzrokiem przez przedmioty. Mieszkańcy wioski bali się go i nienawidzili zarazem. Wszystko z powodu daru jakim został obdarzony w momencie kiedy przyszedł na ten świat. Chłopiec zawsze był sam, aż pewnego dnia zniknął bez śladu. Pogłoski głoszą, że [...]

-Zawsze u boku.- szepnęłam.
-Zawsze u boku.- odpowiedział, ale było to bez życia. Popatrzyłam na niego zdziwiona, ale nic nie powiedziałam. To, co kiedyś między nami było, wzięło się i zepsuło. Nie, wcale nie. Wszystko było tak samo, oprócz naszego wieku. Kiedyś naturalnie wymawialiśmy nasze powitanie. A teraz…
Usiadłam na trawie tak jak i on. Nie przerywaliśmy milczenia. Bo po co? Przecież uciekaliśmy do siebie, kiedy huk i zgiełk życia nie dawał nam spokoju. Taka odskocznia. Siadaliśmy wtedy posiniaczeni od kolejnego upadku z drzewa i patrzyliśmy się na siebie.
Nasi rodzice mówili, że jesteśmy jak rodzeństwo. Bo jesteśmy, przyjaciele od najmłodszych lat, od samego początku. Wystarczyło zamknąć oczy i spojrzeć wstecz. Zawsze widziano nas razem, a właśnie teraz nasze drogi [...]

-Lepiej niech panienka uważa. To nie jest taki zwykły gabinet luster. W całej Polsce nie ma takiego drugiego.- uśmiechnęłam się pobłażliwie i weszłam do budynku. Niby czemu akurat ten gabinet miałby być taki niesamowity? Nie rozumiałam tego dopóki nie zobaczyłam na własne oczy.
Otaczały mnie same lustra. Były wszędzie. Postawiłam ostrożnie krok i zaczęłam iść korytarzem. Było przeraźliwie cicho. Nawet mucha nie bzyczała. Szłam i rozglądałam się ciekawie na boki. Gdzie bym nie popatrzyła, widziałam siebie. Ale nie jedną. W lustrach było tysiące moich odbić.
Nagle zaskrzypiał mechanizm i lustra zaczęły się obracać tworząc całkiem nową trasę przejścia. Coraz bardziej przerażona ruszyłam do przodu, a migocące dookoła mnie tafle szkła nadal wirowały. Serce rozpaczliwie telepało mi się w piersi, a [...]