Zeszyt Anielskie, Naja

cały świat jak dom ci oddam
na własność
a jeśli zechcesz się w nim modlić
niechaj rosną ci w sercu wiersze
jak pacierze

by ten co odszedł
mógł iść w pokoju

lub aby w nocne sierpniowe trwanie
wszystkie gwiazdy nieba
w oczach twoich się studziły
aureolą światła

i przebacz mi - gdy kiedyś
skrzydeł nie odepnę już od ramion
strojnych w łabędzie pióra
bo oto jest świat
w którym zamieszkasz

świat
który ci po mnie zostanie

mnie skrzydeł strzelistych nie dano
lecz każdy krok twój - mon fils
tanecznym niech będzie krokiem

choć znana ci będzie radość
tak dobrze jak męka

nie pogardzaj więc niczym
poza zbrodnią
i nie odtrącaj prócz hańby niczego
bo gestem wyciągniętej ręki
mosty wzniesiesz
do kraju który jest pokojem

pamiętaj - miłość żyje nad śmierć
a ludzie i anioły dusze mają bliźniacze

w szczęściu zawsze wtóruj uśmiechem
w rozpaczy zaś
zawtóruj płaczem

noc to łąki kwitnące blaskiem
a anioły
strojne w łabędzie pióra - zwiastunowie

lecz nim w oczach waszych
swoimi oczami utonę
ten wiersz - jest moim ostatnim listem
do tych
którzy go znajdą po latach
i będzie jak kropla
co po sercu się rzeką rozlewa

bo historia nasza - to wysoki las
a my
najwyższe drzewa
w koronach których żyły ptaki
promienie
gwiazdy

i jak ci - którzy wierzą
byliśmy
dziećmi tego samego światła

synami tego samego słońca

z dzieciństwa pamiętam - fotografię matki
i sny pełne aniołów
duchów
wspomnień

przyznaję - czekałem objęć twych
Nadziejo
jak kroków spóźnionych
nie wiedząc czy przychodzą żywi
czy umarli

a w półmroku
w półświetle
do lotu skrzydła dał nam wiatr

bo nie ma przeszkód dla młodych
nie ma przeszkód dla marzeń

i niczym ptaki wypuszczone z Bożych gniazd
krew nasza jednej barwy była
z sercem schylonym ku ziemi
oczy podnosząc

do gwiazd

nie złożyłem kwiatów polskich
na waszym grobie
choć zawsze na ślady patrzę
jakbym chciał poznać - przychodzących tu
i wciąż szukam ich
w listach od przyjaciela
w myślach
w sobie

lecz oto jest rana - co najgłębiej broczy
jak pamięć zbyt żywa
że aż boli

Krzyżu! otoczony ciszą i dalą bez końca
daj Chrystusowi zejść z Ciebie
powtórz naszym matkom
te światła
które w snach ludzkich
uwiły gniazda
bo ja - dziś spoglądam w niebo
nie kochając słońca

na starych cmentarzach
tyle grobów bez kwiatów
iskier
złożonych dłoni
a przecież róże w moim kraju
najpiękniej pachną - w imieniny matki

pamiętam - znałem kiedyś pieśń o słońcu
co przychodzi
z dalekiego brzegu
z biblijnego raju

o morzu - do którego płyną
wszystkie ziemskie rzeki

i stąd to samo wciąż w oczach lśnienie
gdy mówimy o miłości - co w źrenicach czarnych
odbija się złotem
bo wielki jest ogrom nieba
a tęsknocie mojej

ogromu zazdrości

noc przemienia wszystkie promienie dnia
w kryształy szronu
a ja chciałbym - do nieba wejść
z przepustką wierszy

ucałować umarłych mojego życia
by ich wspomnienie - przedłużyć o moment

chciałbym - cień matki spotkać
dotknąć smugi jej włosów
zapytać
o moje życie
i czas który przyjdzie - po moim życiu

bo marzyłem o słowach - ponad słowami
jakbym zawsze muzykę słyszał
w sobie i wokół

lecz wy nauczyliście mnie widzieć
niewidzialne
sięgać - po nieosiągalne
i gdybym tylko miał do kogo powiedzieć: mon ami

to bym krzyczał

w nieruchomym mroku
niebo lśni gwiazdami i chłodem
i choć zbyt nieostrożnie niosłem w świat
serce galopujące - gdy pod ciężarem skrzydeł
opadały ramiona

nie chcę wzywać radości utraconej
lub nadaremnie burzyć
stygnącej w żyłach krwi
bo za mną - aż tyle...
a przede mną - podróż coraz krótsza

wierzę - że pamięci starczy
na szumiące wokół nas wichry
i sny niezwyciężone
niepoddane

i że krąg przyjaciół czeka gdzieś
- to ostatnie z marzeń

szept ledwie

dalekie światło
między ciemnościami

mój dom pełen był wiatru
i ciszy tak wielkiej - że dotąd ją słychać
lecz martwi nie zazdroszczą nam życia
zajęci tu nie-byciem

czym więc jest ból - skoro nie widać rany?
miłość umarła
czy wciąż jest miłością?

tęsknota - to jakby mi serce rosło i rosło
lub jakby dźwigało samotność
nie na swoją miarę

a choć pozostał we wspomnieniach - odległy
na stole wciąż leżą jego ostatnie wiersze
jak sny aniołów

uśmiechem odpowiadał na uśmiech
spojrzeniem zaglądał w oczy
i przypominał mi zawsze
że jest niebo - zatrzaśnięte w ludzkich powiekach

któremu kłaniają się gwiazdy

z tysiąca tylko jedna łza
na zawsze w źrenicy zastyga
którą kiedyś dusza się zachłyśnie

bo człowiek
aniołom skrzydeł zazdrości
chociaż mgła pióra im rosi

czekaniem niewolne mamy serca
i w zamknięte patrzymy drzwi
by nadzieja nie umarła

a przecież błękit nieba
w ludzkich oczach się nie mieści
gdy ostatnia łza już spadła

opowiem ci historię - tę nieopisaną
gdy w niedalekim lasku - pod świętą figurą
wykluwały się pierwsze gwiazdy
i moje serce - jak syn jedyny - Boga Słońca

niebo ze wspomnień - ojczyzna wichrów
od lat karmi mnie ciszą
o tobie
zamiast zapach nieść
kwiatów - co latem w łąkach zakwitły

i które jak róże - królowe ogrodów
przystrajają ołtarze

spokojny znajdując dom
ulepiony z miłości - niczym jaskółcze gniazdo
wiodę spojrzeniem
czy w drzwiach klamkę kto poruszy

bo podczas modlitw nocnych cieni
wciąż czekam na ciebie

jedyna tęsknoto mej duszy

co prochem było - w proch się rozwiało
i nie moja to siła
o świcie - tędy - wyruszyć środkiem drogi
choć niebo się zdaje tak blisko - przed progiem

wirują cienie - po dniu który zgasł
a księżyc
w którym tak samo waży światło i mrok
zanurza je
zatapia
w błękicie oczu niepowszednim
szczęśliwych
oślepłych ludzi

poeto niebios!
który warkocz nocy gwiazdami upinasz
i język ludzi czerpiesz z aniołów słownika

klęknij tu ze mną
za ptaki wracające na ojczyste gniazdo
zmówmy pacierze

niechaj ich żagle
napnie pomyślny wiatr