wyznanie

z piekącym bólem w piersiach
z duszącym szlochem ściskającym gardło
wrócić do miejsca które nigdy nie będzie mym domem

tak wrogie
tak obce

… bo tak trzeba …

zamknę oczy
z kolejną złudną nadzieją
bo przecież trzeba czymś karmić pragnienia

spijać gorzki nektar dnia
zatruć duszę by umarła

… by nie czuć już nic …

wylać łzy piekące
tylko skrycie przed wszystkimi
nikt nie widział słabości

by nikt nie porzucił
by nie miał kto

… być samemu …