Zagubiona .

Zgubiła się gdzieś sama, wśród tysiąca ciemnych prawd ,
Smutkiem otoczona, nie wie które z dróg poprowadzą ją do dna .
Poczuła, że jest martwa, że jej dusza umarła ,
Po woli ze strachem i przeklętym bólem się zaprzyjaźniała .
Nie chciała się poddać, w duszy miała wojownika
Tego, który w chłodzie krwi serca nigdy nie znika .
Krążyła ścieżkami, których jeszcze nie poznała ,
Nikt jej nie dał mapy, której tak potrzebowała.
W końcu zabrakło jej siły by dalej biec ,
Krzyczała więc głośno do krzewów i drzew.
Płakała donośnie, lecz nikt jej nie słyszał ,
Pytała czy ktokolwiek taki scenariusz przewidział .
Zapragnęła choć na chwilę ból w sercu zatrzymać ,
Miała wrażenie, że życie zaczyna ją przeklinać .
Zwątpiła w fakt, że fałszywych przyjaciół z serca wyrzuci
A emocje jej duszy nie pozwalały zawrócić .
Marzyła o śnie, z którego wypoczęta się obudzi
Tęskniła za spokojem i wiarą w dobrych ludzi .