Zgubię, zapomnę i już
W żółknących alejach
zgubię, czego nie znajdzie
wspomnienie.
Zgubię dźwięki,
potem barwy i całe obrazy.
Zapomnę,
igraszki spojrzeń
i zdziwione szepty,
wplątane z nagła we włosy,
na dowód, że nie chcący,
a są.
I tę chwilę,
która poprzedza dotyk gniewu,
też zgubię.
Będę,
jak wiatr.
Autor
24 296 wyświetleń
527 tekstów
51 obserwujących
Dodaj odpowiedź 24 September 2013, 11:47
0 No, no ciekawa... ta muzyka,
klawisz do klawisza i nowa praktyka
nie gubi, a wciąż spotyka
;)Odpowiedź