ocalony z resztek światła
w uwiędłe od czekania nadgarstki
noc wbija drzazgi tęsknoty
z których buduję schody
i trzymam się ich jak poręczy
przybita wzrokiem do klamki
nasłuchuję twoich kroków daremnie
zatapiałam w szklance lubczyku
kolejne słońca zachody
zapomniałam już między wierszami
ile o tobie
jest we mnie
25 February 2016, 19:37
Bardzo ładne wersy... ach, wiesz, że lubię czytać Cię :)
Pozdrawiam na wieczór :)
25 February 2016, 13:42
To prawda, zapomniałaś :)
Ale w każdym Twoim wierszu słowa są jak schody, o poręczach ze skrzydeł serafinowych.
Może dlatego jestem taki zapatrzony.
I z chęcią do nich sięgam, własne wyciągając dłonie.
Piszesz prosto do mojego serca.
Pamiętaj...
:)
25 February 2016, 10:57
Ostatnio czytam po cichu ale zachwycasz z każdym następnym wierszem M :))
Pozdrawiam :)
