Tytuł napisze się sam

Wysokie, suche trawy
kłaniają się słońcu – my nie.

Zapatrzeni w nonsens
trwania, którego imię
drzemie na dnie
zastygłej herbaty,
na ramie lustra,
w stosie niedopałków,
napoczętych pism i książek,
wewnątrz dłoni rozwartej snem.

Za oknem biały śnieg
pada u stóp losu,
pobladły z niepewności,
ale my… my nie.