Wyciągnięte dłonie kruszą zmarzliny śmiertelności.

uboga w ich majętności
dostrzega przejrzyście
nieforemność przepychu
wyczerpując siłę znaczeń

czymże jest owe bycie
jeśli nie garściami chwil
nieśmiałym trzepotem serc
w jedności współistnienia

smucą zachwiane prawdy
w miałkości priorytetów
gdy dotyka znieczuleniem
czyjeś błagalne spojrzenie

nie potrafi mimochodem
ten co przepełniony empatią
taki sam równy zignorować
świadom naszej kruchości
https://www.youtube.com/watch?v=UWFUE5l7uCc