Nad brzegiem milczenia

Ubieram się w obraz
uśpionych łąk i ciszy wtulonej
w twoje ramiona

nie chcę uciekać

rozpostarłeś je dla mnie
radością swej mocy
jak żagiel do wiatrów nawykły

topią się żale
do ust garną spojrzenia

uparcie
zawstydzają milczenie

westchnienie
osiada na ustach jak motyl
łaskocze czułością

i zamyka mi oczy
już dobrze

gdzieś tam za rzeką płynie czas