Niebo, Czyściec, Piekło

Trzy boskie światy
dla człowieka nieznane,
bez wstępu dla dusz żywych
- śmiercią zapieczętowane.

Pierwsza wielka brama,
gdzie śpiewy anielskie się unoszą,
jedna dusza od drugiej świętsza:
mają wszystko - o nic nie proszą.
Krzyżują ramiona
na znak boskiej pokory,
przemieszczają się na chmurach,
dla nich nie istnieją zapory.
Unoszą się wonie słodkie
w tym ich świętym raju,
gdzie rosną wielkie drzewa,
jak w pierwotnym gaju.
I moc kwiatów rozkwita,
wydając słodkie owoce.
Tu dzień trwa przez wieczność,
nikt nie wie, czym są noce.
To miejsce najwyższego Boga
i Jego świętych dzieci,
którym nie pozwala się smucić
- każdy z nich radością świeci.

Drugi gdzieś nad Ziemią
szybą ciemną oddzielony,
gdzie zimny wiatr zaganianiem
niespokojnych dusz zmęczony,
a każda z tych dusz
jest strachem ogarnięta,
bo co drugi większy podmuch,
to jak do grzechu przynęta.
Zenit słońca - niedostępny,
schowany za setką szarych smug,
a miejsce te ujrzą tylko
ci, których wybrał Bóg.

Wreszcie pora na trzeci,
wciąż boski, lecz straszny świat,
gdzie najczarniejsze dusze
diabeł przyjmować rad
i piec je na wolnym ogniu,
jak przystoi dla szatana,
wykwintna z dusz potrawka
w tym miejscu przyrządzana.
Chociaż mrok ogarnia
gorące, piekielne zakątki,
jaśnieje krzyk grzeszników
przez ich grzeszne wątki.
Każdy głośny jęk
przepełnia wielka trwoga
- wszyscy doskonale wiedzą,
że nie dane im ujrzeć Boga.