Ciszą klęczę...
To już trzydzieści lat...
jak ten znicz pamięci
tą samą miłością
Tobie Tatuniu
jasnym ogniem
płonie
serce inaczej niż wtedy
spokojniej...we mnie
drży
Ale dziś
minęły dopiero trzy lata
jak nad grobem Mamy stoję
a moja dusza z żalu
w samotności umiera...
czasami nie mam sił
by bez tej miłości
dalej... żyć
zbyt mało upłynęło czasu
aby ukoić wszystkie
cierpienia
i ogień tego znicza
jutro...
kolejne ugaszą
łzy
a ja...
jak prawdziwa sierota
ciszą klęczę pomiędzy
Wami
z pamięci przywołując
najpiękniejsze dni.
Moim Rodzicom...
Julka.
6 November 2012, 20:42
Dziękuję za Wasze komentarze...Dziewczynki.
Trochę mnie już znacie...czytając... i wiecie zarazem, że inaczej pisać nie potrafię...Nawet jeśli tekst nie jest poprawny, dobry...bo ja nie szukam przecież pięknych metafor, odniesień, chcę w prostych słowach wyrazić, to co w danej chwili czuję i myślę, cała reszta dla mnie jest mało istotna. Ale jeśli takie słowa do Was przemawiają, jest mi niezmiernie miło, bardzo...miło.
Jeszcze raz dziękuję i Wszystkich mocno i ciepło pozdrawiam ;)
