Wrzeciono
To co piszę
to nie wiersze
rozciągnięte roztargnieniem rąk
płaczącej wierzby
po mydlanym niebie
to nie są wiersze
zdjęcia uczuć jakie z gliny lepię
milczą tłustym czajnikiem na gazie
rdzą torowisk
pękniętym szkłem okularów
na zatkanym nosie sumienia
czy wiem co to poezja
nie sądzę
bo zbyt często pożyczałem na chleb
i kaszę dla dziecka jak pies głodny
zbyt często zrezygnowany siedziałem
na ławce
depcząc twarz cholernej rzeczywistości
kiedyś chciałem pisać piękne wiersze
o miłości
ale za rogiem zwymiotowałem
nerwem na czole
bezradny
bez złości
Autor
5 April 2013, 21:39
Miło, że Wam się spodobały te słowa, choć raczej miał być to monolog a nie wiersz, może tylko zbudowany trochę jak wiersz. Pozdrawiam Was i miłego dnia, może nocki...Poranka?
5 April 2013, 19:53
Jeśli to nie wiersze, to czym są te słowa co rodzą wzruszenie. Przepiękne strofy i podpisuję się pod tym co napisała Agnes.
Wg mnie to Twój najlepszy, z tych które czytałam.
:)
5 April 2013, 18:50
Najprościej pisać o miłości szczęściu...udawać jeśli ma się tylko wyobraźnię.
Wrażliwość ...spojrzenie na rzeczywistość jakie posiadasz to dar bo potrafisz pokazać nam miejsca i przedstawiać ludzi których nasza wyobraźnia lub nasze marzenia omijają... zwyczajność.Tylko że w Twojej poezji nie sposób jej wyminąć... nie sposób nie zatrzymać się myślą... a w życiu codziennym no cóż robimy?Głowa w dół i bezinteresowność...
Wspaniały wiersz... i Twoja skromność...pozdrawiam serdecznie...