Legenda
Tkwiła jak muszla zaklęta
w nieświadomych ramion
oprawie
Nikt nie znał tajemnicy
jej smutnego piękna
Śniła zbyt długo bezsenność
snem nieodgadnionym
na jawie
Dni krople upadały na skałę
która zaczęła pękać
Nikt nie dostrzegł
iskry bólu w jej blasku
Ani rozpaczy cienia
na dziewczęcej twarzy
snom wiernej
I tylko zabłąkany Anioł
w szarej poświacie brzasku
odnalazł na dnie duszy
przypowieść
o zatopionej perle
26 June 2011, 16:26
Twoje wiersze są przepiękne. Kradną oddech, zatrzymują czas...
Pozdrawiam:)
26 June 2011, 14:05
Alu dziękuję, miło Cię gościć.
Gerardzie, dziękuję za tak niezwykłe słowa, zwłaszcza od Ciebie. I pamiętaj największe piękno wypływa z kochającego serca, dlatego każdego dnia powalasz nas na kolana swoimi tekstami!
Pozdrawiam Was cieplutko:)
26 June 2011, 10:58
Przepięknie Madziu...w śliczny sposób wprowadzasz nas w świat magii innej epoki...lepszej epoki, w której uczucia mają największe znaczenie...
Ja niestety nie potrafię tak pięknie prowadzić po tych dolinach...ale cieszę się, że jesteś Ty...i Twoje wiersze,które swoim pięknem rozbijają smutek by stać się uśmiechem na twarzy...