do wilka

ta wilczyca przeczy
swojej naturze
całuje czule
ślady po sznurze

szuka wnyk jakby
z nieczystym sumieniem
głodna i brudna
modlitwa o zniewolenie

drzewa się chylą
w wielkim zdumieniu
w drewnianej klatce
pomruk zachwytu

na dźwięk skowytu
przypada do ziemi
kładąc się do stóp
swej wielkiej nadziei

księżyc zazdrośnie
za chmurą się chowa
urywa się bez słów
tęskna rozmowa

wilczetesknoty.blogspot.com