Linie papilarne

Nadia, wyjątkowe są Twoje komentarze... dziękuję;)

Andrea, jest w tym wiara, nadzieja i ufność, a to wszystko udało Ci się pomieścić w jednym zdaniu... Miło Cię widzieć;)

Dżulia, ci poranieni potrzebują najwięcej czułości ale boją się wyciągniętej ręki- nie wiedzą czy chce głaskać, czy zadać ból kolejny raz...ale jak już zaufają, to kurczowo trzymać będą i nie wypuszczą...

Często widzę ludzi, którzy potrzebują dłoni drugiego człowieka, ale bolesne doświadczenia sprawiają, że boją się gestów, nie odróżniając intencji...
Zresztą Ty to wiesz Gerardzie, dziękuję, że zajrzałeś do mnie;)

Przepiękny utwór...gratuluję pomysłu Madziu.

Kaśka, dobrze zaczęłaś, ale chyba z zupełnie innej bajki, ale pomyślę nad tym początkiem... I dzięki za krytykę, taka zawsze mile widziana;)

Kamila, miło, że właśnie tu... ;)

pięknie napisane, aż się zatrzymałam.

A ja bym zaczęła tak...

Jest takie miejsce w tobie
gdzie jeszcze żadna nie padła
i śladem nie znaczyła ścieżki

tam pójdę
choćby latami
by tylko raz spojrzeć
na ostatnie nieskazitelne
rany z ciebie

[albo coś w ten deseń]
Urazić nie chciałam i już sobie poszłam.