Weronika

Stojąc wśród tłumu
Wyciągasz rękę
Swe gorzkie łzy wycierasz w sukienkę
Nie chcą
Trzymają Cię
Twe myśli biją się ze sobą
Wbrew stereotypom
Lęk trwa tylko chwilę
Gdy z męki i z bólu człowiek się wije
Impulsem prowadzona
I wielką wiarą
Wybiegasz z chustą
Którą byłaś przepasaną
Poświęcasz swe życie
Za życia początek
Jesteś gotowa oddać majątek
Bo najważniejszą wartością
Jest mała drobnostka
Którą za innych
Potrafisz oddać