paradoksu prośba

smutku mój
łzo słona
nie odchodź proszę
bym pamiętał
nie jesteś mi zmorą
ani utrapieniem
smutku
pamięci
co było nie wróci
lecz kwiaty wciąż pachną
a słońce świeci

nie odchodź
proszę
pozostań w sercu
a ja się uśmiechnę
i w jutro spojrzę
z szczyptą optymizmu