słów potok

słowa, tyle ich
jak krzyk kosmosu zamarły
skuty lodem wiecznej pustki
ubrany w czerń
bezgranicznej głębi

słowa, wszystkie co znam
kłamstwa i prawdy
te co zabijają niczym stal
lecz też te co żyć pozwalają
są ulotne jak pył
w swym sensie i treści

słowa umarłych poetów
i tych co narodzić się mają
ludzi zwykłych
i tych co prozą się parają