Samotność czasu

Skazany na samotną tułaczkę przez lata,
Nie pamięta już kiedy w drogę wyruszył ,
Znużony monotonią wiecznej wędrówki,
Rytmu nie zmniejsza choćby na sekundę.

Choć nieraz już dosyć ma trudu tułaczki,
Nie zna sposobu aby móc się zatrzymać,
Nawet gdyby zechciał spocząć na chwilę,
Zaraz go ktoś znów popędza do biegu.

Jeżeli kiedyś zapuka do Ciebie strudzony ,
Prosząc o kilka małych chwil wytchnienia,
Nie każ mu znowu zrywać się do biegu.
Lecz spędź z nim kilka chwil w spokoju,
Nim dalej wyruszy w stronę wieczności,
Dając mu nadzieję, iż wytrwa do końca.