pokój
rozsypany cukier
kryształki słodkich chwil
niepotrzebne
zmieszane z kurzem dni
powietrze zatęchłe
okna zabite deskami
kiedyś
nieważne dni
chciałbym tam wejść
przewietrzyć
poczuć drgnienie serca
a jednak
boję się zerwać plombę z drzwi
nie jestem pewny
czy ból
nie będzie zbyt mocny
Autor
159 517 wyświetleń
1079 tekstów
54 obserwujących
20 January 2011, 16:05
Tęsknota... taka namacalna...
Jak stara niegojąca się rana.
...i to miejsce, te przedmioty,
rezczy, w których zaklęta jest
tajemnica żywej ciągle przeszłości
istnienia...
I ten lęk, który szepcze boleśnie:
"Ciebie tu nie ma..."Wiersz kradnę, a Autora pozdrawiam serdecznie:))