Róże nie lubią przeciągów
rodzić się to jak wejść do pokoju
w którym czyjaś dłoń niewidzialna
zapala świecę po świecy
i wprowadza powoli cię w jasność
a kiedy zostajesz sam
szukasz po omacku tej dłoni
która cię przeprowadzi
przez ogrody rozkoszy
i bólu ciemną otchłań
a później są tylko schody
a na ich końcu drzwi
które nagle zamyka wiatr
i wszystkie świece gasną
25 June 2014, 21:32
wciąż podążamy korytarzem, za drzwiami, drzwi, niektóry mijamy, inne otwieramy, przekraczamy próg, na chwilę, krótszą lub dłuższą ...by znów podążyć dalej, wśród gasnących kinkietów, by w końcu dotrzeć do tych ostatnich ...za którymi będzie ...?
http://plath.pl/wiersz21708.html
pozdrawiam M. jak zwykle z serca :)
23 June 2014, 21:00
Miłość nie powinna być cierniem, ale słońcem:
"najlżejsze z twoich spojrzeń łatwo mnie otworzy,
chociaż zamknąłem się jak palce zwarte w pięść,
płatek po płatku rozwierasz mnie zawsze jak Wiosna
co (z tajemniczą wprawą) rozwiera swą pierwszą różęa jeśli zechcesz zamknąć mnie, ja wraz ze swoim
życiem zatrzasnę się przepięknie i gwałtownie,
jak gdyby kwiat w swym wnętrzu wyobraził sobie
śnieg, który skrzętnie sypie wszędzie wokół"
23 June 2014, 19:20
Ostatnio myślałem o pewnej róży. Być może dlatego tak bardzo spodobał mi się ten wiersz.
Bo jak powiedział mi znajomy kompozytor, nawet jeśli miłość jest cierniem, pozwól wbić go sobie głęboko w serce. Istnieją róże warte bólu.Wiersz zabieram ze sobą. Niech ukwieci mój fortepian.