Nie taka zwykła kolej biologiczna

Rodzimy się bezradni
rzuceni na patelnię świata
noszą nas w objęciach matki
słodką pierś do ust podają

Później nas chowają
przed wronimi skrzydłami i lękiem
w mglisty poranek
pod płaszczem brunatnym jest bezpiecznie
gdzie bije serce matki

Kiedy się starzeją
mamy
i jak małże zalegają
z rozchylanymi skorupami
to wciskamy im wodę ze szmatki
żeby za szybko się nie pozsychały
i nosimy je na naręczach
jak chrust na ogrzanie
a one więdną i obok
stają wnuki
nad ziemią rozgrzebaną