Samotność hodowana
niecierpliwość sny rozpala
i pamięć czułych dotknięć
zatrzymuje w kadrze
żal niedokończony
samotność wżarła się w skórę
na nadgarstkach wina pocięta
nieskończenie, co noc
strzępami wspomnień obkładana
w samotni
ćmy rodzą westchnienia
i w znieczuleniu ścian
pilśniowy sufit bezradnie pęka
(30.07.2011)
Autor
31 July 2011, 22:48
Wiemmm....moje wiersze, też nie zawsze mówią o moim życiu :):) Biorą się z obserwacji, emocji innych :) i dzięki temu...możemy pisać!
Ale to też znaczy, że nie pozostajemy obojętni, że czujemy, widzimy i w tym nasza siła, moc przekazu. Oni nie potrafią wyrazić swojego bólu, cierpienia, my...potrafimy głos ich serca wysłać w...eter!
31 July 2011, 22:40
czasem wiersz to nie tylko autobiografia a umiejętna obserwacja życia
dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam :)31 July 2011, 19:13
Cyba mocniej uczuć swoich nie można było wyrazić ? Świetny wiersz, mimo, że smutny.
Życzę mimo wszystko miłego popołudnia :)