Okruchy życia...

Na pożegnanie
dotknęłaś moich ust
kazałaś milczeć
gdy gasło twoje życie
odprowadziłem cię
pocałunkiem
a gdy poczułem chłód
spanikowany
ścisnąłem twoje dłonie
wierząc, że swoim ciepłem
sprawię, że wrócisz
bezsilny przyrzekłem sobie
że kiedyś cię odnajdę...
teraz żyję
wspomnieniami tamtych dni
wtopiony w bezsensowną bezdomność
ówczesnych uczuć
czasem modlę się pokornie
niekiedy płaczę
a gdy nikogo już nie ma na cmentarzu
rozmawiam z tobą
jak kiedyś
i wierzę
że każdy zapalony znicz
właśnie tu i teraz
gdy klęczę
ma głęboki sens
by spotkać cię kiedyś jeszcze raz...